1 Χρόνος,18 Χρόνια

    1 και 18.Δεν υπάρχει συσχετισμός.Κανένας μυστικός κώδικας να τα συνδέει.Μόνο το μυαλό τα βάζει μαζί.Και τότε γίνονται ένα.Τυλίγονται και γίνονται σχοινί ζωντανό,τα χέρια κλειδωμένα,σκαρφαλώνει και στριφογυρίζει στο λαιμό.Ανεβάζεις την κουβέρτα ως τα μάτια.Κοιτάζεις το διπλανό μαξιλάρι.Την φωτογραφία.Και τα δύο από την ίδια πλευρά.Και λείπουν.

   Ανακατεμένα.οι μακρύς διάδρομοι, η μυρωδιά του αντισηπτικού,η παγωμένη αναμονή και ο γδούπος από το σώμα στο μέταλλο του τραπεζιού. Ανακατεμένα, η  συνάντηση,πολύ μετά,η έξοδος,και να αναρωτιέσαι "Τι κάνει?Που είναι?"Χάνεται στην ανόητη μουσική,στα γελοία καμώματα,στην καινούρια παρέα.
  
   Δεν μπορείς να μιλήσεις σε κανέναν.Έφυγαν.Έτσι γρήγορα,όπως δεν το περίμενε κανείς, πολύ η λίγο καιρό πριν.Έφυγαν εκεί που δεν τους ξαναβλέπεις.Έπρεπε να φύγουν.Δεν υπάρχει παραλογισμός που δεν θα τον ζούσε κανείς,με εντελώς φυσικό τρόπο.Και στην πορεία καραδοκεί,σαν αναπόφευκτη παγίδα,η ευτυχία.Όλοι λένε για τον πόνο,παρόλο που οι αναμνήσεις είναι εκείνες που αξίζουν περισσότερο να μένουν.Γι'αυτές θα έπρεπε να μιλήσω,την επόμενη φορά που θα με ρωτήσουν.Αν με ρωτήσουν βέβαια.Κι αν δεν τις ξεχάσω κι εγώ.