Φιρουλί-φιρουλό.

Η ιστορία είναι βεριτάμπλ.

Όταν βγαίνεις με βαρετή παρέα,μια καλή περίπτωση είναι,αν έχεις τύχη,να στήσεις αυτί στο πιο κοντινό τραπέζι.

Το μαγαζί,ήταν σχετικά γεμάτο,αλλά μια χαρά για την περίπτωση μου.Καθόμουν σε απόσταση αναπνοής από τις δίπλα,που επίσης είχαν την ένταση στο φουλ και μιλούσαν λες και ήταν μόνες.Ε,εντάξει,μωρέ τι να έκανα κι εγώ.Πάτησα το Rec,και...

-Ήθελα να σου πάρω τηλέφωνο,να βγούμε το Σάββατο το βράδυ,αλλά κάτι μου έκατσε.
-Δεν τρέχει τίποτα.
-Τι έκανες εσύ,τελικά βγήκες?
-Μπα,μωρέ.είχα πάει γυμναστήριο το μεσημέρι.Βαρέθηκα.Κοιμήθηκα νωρίς και την Κυριακή πήγαμε εκδρομή.
Μια χαρά είσαι.Εγώ μετά τις γιορτές,όλο λέω πως θα το ξεκινήσω πάλι.Θυμάσαι την προηγούμενη Δευτέρα που σου έλεγα πως θα πήγαινα.Δεν πήγα.
-Έχει καλά κομμάτια εκεί?
-Ου!Ένας από τους γυμναστές δουλεύει πόρτα στο Serata,που πήγα.Φουλ στα τεκνά εκεί μέσα.
-Που είναι ρε συ αυτό?
-Ρε κάτσε να σου πω.Ο γυμναστής που κάνει πόρτα μου την είπε που δεν πάω.Είχα πάει με τον...και είχε πάρει μια σοκολάτα.Ξέρεις απ' αυτές με τα σχεδιάκια.Και σ' αυτόν είχε 2 καρδούλες με κανέλα.
-Ναι-ναι ξέρω.
-Ο... ρώτησε τον γυμναστή από που του στέλνουν τις 2 καρδιές.Κρατήσου!Ο γυμναστής είπε πως ήταν από κείνον.

Εδώ,δεν συγκρατήθηκα και κοίταξα δίπλα,εντελώς όμως αδιάκριτα.Χαμπάρι και οι δυό τους.

-Φιρουλί-φιρουλό λοιπόν ο πορτιέρης το βράδυ.Κι εγώ χάρηκα επειδή νόμισα πως είδε εμένα.Φιρουλί-φιρουλό.