wordsforreality's Space
Το περιστατικό σήμερα το πρωί στην περιοχή που κατοικώ…Δεν έχω μπει ποτέ στο συγκεκριμένο κατάστημα καθώς το εμπόρευμα του (είδη μοντελισμού) δεν με αφορά και έτσι τον ιδιοκτήτη του τον ξέρω μόνον εμφανισιακά. Σαραντάρης, σχεδόν φαλάκρα αλλά με ponytail (όλες σχεδόν τις φορές που τον έχω δει άσχημα και κυρίως αδέξια δεμένο), με την αρκετά μεγάλη κοιλίά να υπερχειλίζει της βερμούδας, προγουλάκι που σχεδόν συναγωνίζεται την κοιλίτσα και σανδαλάκι. Είχε βγει στον δρόμο για να έχει καλύτερο σήμα το κινητό (το τσιγάρο στο άλλο χέρι και το φραπόγαλο ακουμπισμένο στο αυτοκίνητο δίπλα του) και μιλούσε σε αυτό με την γυναίκα του.
Πως το ξέρω αυτό; Πρώτον γιατί (το έχω παρατηρήσει και κανα – δυο άλλες φορές που τον έχω πετύχει να τηλεφωνεί έξω από το μαγαζί του) μιλάει στο τηλέφωνο σε μια ένταση τέτοια ώστε άνετα θα μπορούσε να ακουστεί αν έβγαζε λόγο σε μια μικρή πλατεία χωρίς μικροφωνική! Δεύτερον σε ποιαν/ποιον άλλη/ο θα μπορούσε να λέει «έχουμε ένα παιδί μωρή, δεν το σκέφτεσαι; Θα χαλάσεις την οικογένεια μας ρε ξεφτιλισμένη;».
Αυτό ήταν μόνο το...ορεκτικό γιατί επακολούθησε ένας ορυμαγδός (ως και οχετός...) από όλες σχεδόν τις βρισιές που διαθέτει η ελληνική γλώσσα και μπορείς να απευθύνεις σε μια γυναίκα, συν μερικές από αυτές που είναι κατάλληλες για άντρα, από...σπόντα ίσως. Δεν είχε τελειώσει όμως γιατί στη συνέχεια επανάλαβε το μεγαλύτερο μέρος του εναντίον των γυναικών υβρεολογίου αλλά αυτή τη φορά απευθύνοντας το στην μητέρα της συζύγου του (προφανώς έχει ένα λίγο μεγαλύτερο πρόβλημα με την πεθερά του από όσο οι περισσότεροι άλλοι). Φυσικά αυτά τα δυο – τρία λεπτά δεν στεκόμουν και τον άκουγα, αυτό συνέβαινε καθώς προχωρούσα, τον προσπέρασα και συνέχισα προς την αντίθετη κατεύθυνση του δρόμου.
Οσο απομακρυνόμουν ευτυχώς η ένταση της φωνής του εξασθενούσε από την άλλη όμως όχι τόσο ώστε να πάψω να τον ακούω πριν μάθω την αιτία για όλα αυτά τα πρωινά μπινελίκια: «Γιατί μωρή; Για το Facebook; Επειδή η κοπέλα μου αφιέρωσε ένα τραγούδι του Κιάμου και ένα της Πάολας; Και τι έγινε; Αλλά ξέρω γιατί τα κάνεις...επειδή αυτό είναι είκοσι χρονών ξανθό μωρό και ζηλεύεις. Αλλά δεν σου φταίω εγώ μωρή που έχεις γίνει μπάζο, ακούς; Δεν σου φταίω! Και μην ξανατολμήσεις να πεις ότι θα χαλάσεις το σπίτι μας γιατί θα σε τσακίσω, θα σου σπάσω το κεφάλι! Δεν μου λες, τι θα μαγειρέψεις σήμερα;».
Δύο σκέψεις πέρασαν αυθόρμητα στο μυαλό μου...Η πρώτη ήταν, μ@ μου πόσο σωστή απόφαση ήταν να μην μπεις στο Facebook και ούτε να το ΣΚΕΦΤΕΙΣ ποτέ! Η δεύτερη όμως ήταν ακόμα πιο έντονη...Social media, Ελληναράδες που έχουν virtual φαντασιώσεις για πιπίνια, καψουροσκυλάδικα και δήθεν κερατώματα όχι απλά του κ@ αλλά για τον π@! (Καλοκαιρινή) Ελλάδα έχεις ταλέντο...ΣΤΗN (ΜΕΧΡΙ ΤΕΛΙΚΗΣ ΠΤΩΣΗΣ) ΜΑΛΑΚΙΑ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
ΤΙ ΤΟ ΠΑΙΔΕΥΕΙΣ?
ΡΙΞΕ 1 ΧΩΡΙΣ ΠΡΟΦΥΛΑΞΗ
ΕΙΝΑΙ ΑΣΦΑΛΕΣ