Ενα Ξεχασμένο Αντίο

Σάββατο πρωί και πες το φυσιολογικά λόγω δουλειάς κτλ,λίγο ο καιρός,δεν είχα διάθεση.Δεν είχα φυσικά και καμία διάθεση να ανοίξω τον υπολογιστή.Δεν είχα προγραμματισμένο γιά ΤΩΡΑ ένα 'βαρύ' ή'μαύρο'κείμενο(αυτό είναι στα πρόχειρα και προχωράει με ρυθμό χελώνας).15 λεπτά στο τηλέφωνο ήταν πολλά να περάσει μία ολόκληρη ζωή ενός φίλου που έφυγε.Δεν ήταν με κανένα τρόπο αυτό που λένε κολλητός,όμως με τον δικό του τρόπο,την εκτίμηση τα λόγια και τον σεβασμό σε ένα άλλο άνθρωπο-εμένα-αποδείκνυε πως ήθελε την φιλία μου στην διακεκομμένη επικοινωνία που είχαμε είτε τηλεφωνικά,είτε με τις κάρτες από τα ταξίδια του ακόμη και την τελευταία φορά που τον είδα.Τον θαύμαζα γιά την εθελοντική του προσφορά με τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα στο Ναγκόρνο Καραμπάχ,σε συσκοτεισμένη σκηνή με ελάχιστα μέσα και με πυρά από παντού,όπως έλεγε.Και το φανταζόμουν σκυφτό γιατί ήταν κοντά 1.90 μελαχροινός και αναμφίβολα όμορφος,να ακρωτηριάζει πόδια,χέρια βουτηγμένος στα αίματα όπως μου διηγήθηκε.Διάβαζε μόνος του τα Αγγλικά,που έμαθε.Την τελευταία φορά δεν ήθελε να μου δώσει το τηλέφωνό του στην Πόλη όπου είχε πάει.Απόρησα και ομολογώ πως σκεφτόμουν γιατί,και αναρωτιόμουν που ήταν,που εξαφανίστηκε.
Βασίλη,αντίο.