-Ε'ι',πρόσεχε,του λέω.Μα τι στο καλό,περιμένω να με καταλάβει?Λίγο εγώ,που κάνω μια ελαφρά στροφή αλλάζοντας το ρυθμό του βηματισμού μου,λίγο αυτός που σήκωσε το κεφάλι του κοιτάζοντας με τα μάτια του περπατημένου μάγκα,και παραμέρισε.Έτσι αποφύγαμε την σύγκρουση.Με την κοινή συναίνεση θα 'λεγε κανείς και των δυο μας.
Συνέχισα,ήμουν κιόλας στην μέση του περιπάτου.Τώρα όμως είχα και συνοδεία.Θα βαρεθεί λέω,άστον.Σταματάω σε ένα περίπτερο να αγοράσω μια εφημερίδα.Ο μάγκας προχώρησε.Είχε πιάσει μια σκιά,έκατσε και κοίταζε πότε θα ξεμπερδέψω για να συνεχίσουμε να περπατάμε.Σε κάποια στιγμή ανασηκώνεται να κάνει χώρο να περάσει μια γυναίκα και ξανακάθεται.Και είχε πιάσει το σωστό πόστο προς την κατεύθυνση που είχα σκοπό να ακολουθήσω.Ρε κοίτα κάτι πράματα!Σε λίγο είμαστε έτοιμοι να περάσουμε τον δεύτερο δρόμο μαζί.Κεντρικότατοι και οι δύο.Με κοιτάζει,προχωράμε,στεκόμαστε στην νησίδα και περνάμε τελικά απέναντι.Όλα με σύντομες με ματιές.
Φτάνουμε στην τελική ευθεία.Σταματάει για να πιει νερό από μια λακκούβα με βροχόνερα.Γαμώτο.Και ξωπίσω μου πάλι.Φωνές από τα παιδιά ης γειτονιάς στο βάθος του δρόμου.Ο Λευτεράκης,ο μεγάλος του αδελφός ο Γιάννης,παίζουν ποδόσφαιρο με την Ρα'ί'σα και την Α'ι'σέ δυο αδελφές από την Σομαλία που φιλοξενούνται λίγο πιο πάνω στο Τάγμα της αδελφής Τερέζας.
Ήδη ο πονηρός έχει πιάσει την άκρη του δρόμου και σε λίγο θα αρχίσει να τρίβει την πλευρά του στον τοίχο της οικοδομής πλά'ι΄του.Είναι όμως ακάθεκτος.Μαζί μου.Είναι τώρα πίσω από τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα και από την μία πρέπει να περάσει απέναντι όπου είμαι εγώ,αλλά διστάζει καθώς τον έχουν δει τα πιτσιρίκια και φωνάζουν,"Ένας μεγάλος σκύλος"Έχουν σταματήσει το παιχνίδι τους και τώρα κάνουν ακόμη περισσότερη φασαρία."Ένας μεγάλος σκύλος,από κει πήγε".
Γρήγορα προσπερνάει τα μικρά,ρίχνοντας τους όμως ανήσυχες,γρήγορες ματιές.Πάλι κοντά μου.Τον αφήνω στην εξώπορτα.Ανεβαίνω πάνω κι γεμίζω ένα μπολ με ξηρά τροφή από του δικού σκύλου,πιάνω κι ένα μπουκάλι νερό και γρήγορα κατεβαίνω πάλι.Ξέχασα να του πω να περιμένει.Βγαίνω έξω.Εξαφανίστηκε.Το παιχνίδι είχε ξαναρχίσει.Κοιτάζω αριστερά.Νάτος!
Ωπ!Με είδε.Έρχεται.Βάζω την τροφή σε μια εφημερίδα και γεμίζω το δοχείο με νερό.Έφτασε και κοιτάζει κάτω.Μυρίζει και κοιτάζει ψηλά,ίσια στα μάτια μου.Κάνω μεταβολή για το σπίτι κι ετοιμάζεται να μ' ακολουθήσει.
-Πίσω στο φαγητό σου,ήταν το δεύτερο πράγμα που του είπα.Κι έκατσε.Καθώς άνοιγα την πόρτα,η Α'ι'σέ με ρωτάει,
-Είναι κι αυτός ο σκύλος δικός σας?
-Όχι.
-Τότε γιατί τον ταΐζετε?
Δεν πρόλαβα να της απαντήσω αφού άκουσε τ' όνομα της από τον ξενώνα που μένει,εδώ και κάπου 2 χρόνια,με την αδελφή της και την κακοποιημένη μαμά της.Είχε πάει 8,η ώρα για το βραδινό.
Δεν δίνεις και στίγμα πού βρίσκεται μήπως και τον φροντίσει καμιά ζωόφιλη, του βρει σπίτι, κ.λ.π;
ΑπάντησηΔιαγραφήόμορφο άρθρο (καλογραμμένο) και όμορφη κίνηση να περιποιηθείς λιγάκι έναν σκυλούκο που δεν είναι τόσο τυχερός όσο ο δικός σου.
ΑπάντησηΔιαγραφήμακάρι να έδιναν περισσότεροι άνθρωποι σημασία στα αδέσποτα που κάποιοι από εμάς έχουμε αφιερώσει το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου και των λιγοστών μας πόρων γι αυτά.