1/12 Χωρίς αφιέρωση.

Στις 24/11 συμπληρώθηκαν 21 χρόνια-1989-που πέθανε ο Freddie Mercury.Είδα τυχαία την αναφορά στην ΝΕΤ.

Να πω την αλήθεια ώρες-ώρες μου έβγαζε κάτι άγριο,ίσως θυμωμένο στο πρόσωπό του,την έκφρασή του.Μπορεί να ήταν δική μου εντύπωση,ή θα μπορούσε να 'ναι και το ότι ένα παιδί μεταναστών από την Ινδία,γέννησαν ένα τεράστιο ταλέντο στην Ζανζιβάρη.Κι από κει στην κορυφή του κόσμου περίπου στην στιγμή.Δύσκολη δουλειά ακόμη και για μια ιδιοφυΐα σαν αυτόν.Δεν τα έβγαλε πέρα.Τα είχε όλα,αλλά για λίγο.Στις 23/11/1989  βγήκε στη tv και παρακίνησε να κάνουμε το αυτονόητο,που αυτός,πες το κι από κεκτημένη ταχύτητα δεν έκανε ,"Να προσέχουμε".



Προχθές πήγα στον οφθαλμίατρό μου.Καλά,το είχα καθυστερήσει.Απλή αμέλεια για μια εξέταση ρουτίνας.Είχα να πάω 2 και χρόνια.

Όταν είχα πρωτοπάει ήταν μια επιλογή τυχαία να πάω στον συγκεκριμένο.Από τον Χρυσό Οδηγό έκλεισα το ραντεβού.Το ιατρείο του σε κεντρικότατο σημείο.Ένας 60άρης που και μόνο που τον έβλεπες,καταλάβαινες πως είναι άτομο σοβαρό και πιθανά και αυστηρό.Με τα άσπρα μαλλιά του,τα γυαλιά του,ελαφρώς χαμηλότερα από την κανονική τους θέση.Η εξέταση προχωρούσε.

Λίγο μετά,πήρε θέση πίσω από το γραφείο του.Άρχισε να γράφει και χωρίς να σταματήσει,ούτε να σηκώσει τα μάτια του με ρώτησε την ημερομηνία.
-17  Ιουλίου,είπα.Της Αγίας Μαρίνας,συμπλήρωσα θέλοντας να υπενθυμίσω στον εαυτό μου να πάρω τηλέφωνο την φίλη μου,που γιόρταζε για να της ευχηθώ.

-Ξέρετε τι μου θυμίσατε τώρα?
Είχε σταματήσει και με κοίταζε,με ένα πρόσωπο εντελώς μεταμορφωμένο.Γλυκό.Δεν είπα τίποτα.
-Ο μεγάλος έρωτας της ζωής μου,σήμερα γιορτάζει.Το είπε τόσο απότομα κι όμως η έκφρασή του πλέον ήταν φωτεινή,παιδική,ευτυχισμένη.

-Έχει παντρευτεί,με εγγόνια τώρα όπως κι εγώ.Θα ήμουν ανόητος να της πάρω τηλέφωνο.Στο πρόσωπό του τώρα είχε προστεθεί η μελαγχολία.Ήταν ακόμη χαμογελαστός όμως.


Μπορεί ως την στιγμή που έφυγα,πέρα από τα τυπικά να του είπα και 10 φορές να της πάρει τηλέφωνο.


Πολύ κοντινό παρελθόν.Μόλις 2 μέρες πριν,ξαναπήγα.Στον ίδιο.Δεν υπήρχε περίπτωση να πάω κάπου αλλού.


Να πω την αλήθεια πέρα από το τι μου είχε πει,δεν θυμόμουν τίποτα.Ο χώρος του ιατρείου,αδιάφορος,καινούριος κι ας μην ήταν έτσι.Όταν σε μερικά λεπτά μπήκα μέσα για την πανομοιότυπη εξέταση,κοιτώντας τον,αναρωτιόμουν αν είχα έρθει στον ίδιο.Ήμουν σίγουρος βέβαια,αφού είχα κρατήσει την κάρτα του. 


Περιττό να πω ότι είχε το ίδιο στεγνό,επαγγελματικό,ύφος.Κανένα σημείο αναγνώρισης από την πλευρά του.Λογικό.Ούτε εγώ θα ήξερα ποιος είναι κι ας έπεφτα πάνω του τυχαία π.χ. στον δρόμο.Με κοίταξε με απορία όταν ρώτησα αν με θυμάται.Υπήρχε άλλωστε κανένας λόγος?


-Μαρίνα,του είπα λες και είχαμε οι 2 μας ένα κρυφό συνθηματικό.
Πέρασαν λίγες στιγμές.Ναι θυμήθηκε.Λίγες ακόμη,τόσες όσες για να χαμογελάσει.Ξανακαθίσαμε στο γραφείο,όπου πάλι άρχισε να γράφει.Τον παρατηρούσα.Περίμενα να μου μιλήσει πρώτος.Σήκωσε,πάλι,το βλέμμα του.


Ήξερα ακριβώς τι θα μου έλεγε.Μιλήσαμε με απόλυτο συγχρονισμό,λέγοντας πως το περίφημο τηλεφώνημα τελικά δεν έγινε.


***Αφού γελάσαμε,πάλι στον ίδιο χρόνο,μου εξήγησε πως δεν υπήρχε νόημα να κάνει κάτι τέτοιο.και το μόνο που κατάφερνε θα ήταν να βγει αληθινή η γυναίκα του,που τον αποκαλούσε "Άχρηστο ρομαντικό".


-