"Όμορφη και παράξενη πατρίδα",μέσα σε 38 χρόνια "Όλα αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν"
Μέσα δεκαετίας του '70,με νεότητα σε συνδυασμό με τις προσδοκίες,τις επιθυμίες,τα ιδανικά.Όνειρα,ευρωπαϊκός προσανατολισμός,αλλαγή με υπέρλαμπρους στόχους,διοργάνωση Ολυμπιακών,νομισματική ένωση,Ο.Ν.Ε. και στόχοι.Τελετές και παράτες με υποσχέσεις.Απόντα τα ιδανικά.Με δανεικά.Με κρυφούς όρους συναλλαγής.
Τηλεκατευθυνόμενοι διαχειριστές της εξουσίας και της αποτυχίας,ανίκανοι να συνεννοηθούν.Αλαζόνες με βαρβαρότητα και εμπαιγμό κάθε κίνησή τους,με αμπαλάζ πονηρό,δόλιο εξαπλώθηκαν σαν μεταδοτική επιδημία,προσβάλλοντας σχεδόν το σύνολο του πληθυσμού,"καθ' εικόνα και ομοίωσή "τους.Ικανότητά τους να αδιαφορούν,να εξαπατούν,να καταστρέφουν και πάνω απ' όλα να καταναλώνουν.
Η τύχη δεν υπάρχει πια και οι αντοχές μηδενικές στις άγριες εποχές που σαν εφιαλτικό σήριαλ κτυπούν,ξανά και ξανά.
"Όμορφη και παράξενη πατρίδα",του Ελύτη,του Νταλάρα,της Άννας.
Πατρίδα υπό κατοχή,που κάθε μέρα γίνεται λιγότερο όμορφη και όλο πιο παράξενη,αλλόκοτη.Ακόμη και η έννοια "πατρίδα",παραμορφώθηκε αηδιαστικά,όταν τη έπιασαν στο στόμα τους ηγέτες γνωστοί με υποκοριστικό,παχύσαρκοι,ξεχειλωμένοι που σέρνονται με την χάρη βυτιοφόρου εκκενώσεως βόθρων,αγκομαχώντας,αναζητώντας να λάβουν ΜΙΑ σωστή απόφαση.
Πρόεδρος στα πρόθυρα εγκεφαλικής ανεπάρκειας,πρωθυπουργός στέλνει επιστολές αντί να σηκώσει απλά το τηλέφωνο.Κανείς δεν αρκείται στον ρόλο του.Χάσαμε την αίσθηση του γελοίου.Η Δημοκρατία της χαριτωμενιάς,της αυτοπροβολής και διαφήμισης του τίποτε,της συμμετοχής σε άσκοπα και φλύαρα "πάνελ",του φίλου Χατζηνικολάου,Πρετεντέρη,Καψή,Πορτοσάλτε.Δημοσιογράφοι που αν λειτουργούσαν( κι εδώ) οι κανόνες τς αγοράς είναι εξ ορισμού μη προσλήψιμοι.Όπως και οι συνομιλητές τους.
Μπουκωμένοι κρετίνοι
Όλοι με τόσα σπίτια,τόσα μετρητά,τόσα "κατεχόμενα",που συσσωρεύτηκαν με αυνανιστική εγωπάθεια.Τόσος πλούτος,δεν είναι προκλητικός(μόνο),παράνομος(σίγουρα),ανήθικος,αλλά και πέρα για πέρα αντιαισθητικός.
Είχαν οι ανανεωμένοι Καραμανλήδες,Παπανδρέου(είναι πολλοί ,ανάθεμά τους),την ευκαιρία να κάνουν την παραμικρότερη χειρονομία,που θα τους διαφήμιζε,να γίνονταν μοναδικό παράδειγμα προσφοράς.Όχι πως θα 'εσωζαν τον τόπο αλλά θα έσωζε την ψυχούλα τους,αν νοιάζονταν.
Όταν τα ακούω ή τα διαβάζω όλα αυτά μαζεμένα αναρωτιέμαι με πόνο "που ήμουνα εγώ όλα αυτά τα χρόνια"; Το ξέρω ότι ήμουνα εδώ κι ότι ήμουνα διαφορετική κι όσες προσπάθειες κι αν έκανα να πω "ρε παιδιά δείτε τί γίνεται" έπεφταν στο κενό, γινόμουν γραφική, στο τέλος την πίστεψα κι εγώ αυτή την γραφικότητα. Συμφιλιώθηκα μαζί της ή καλύτερα συνθηκολόγησα ή ακόμα πιο σωστά παραδόθηκα "για να το λένε έτσι θα 'μαι". Και τώρα πολεμάω και χαλάω τον εαυτό μου, τη ζωή μου, τα νιάτα μου(λέμε τώρα) και την ομορφιά μου.... α γι' αυτήν σκοτώνω..... Αλλά δεν πάει άλλο. Reset τώρα.
ΑπάντησηΔιαγραφή