Το πρώτο μου δακρυγόνο.

"Δεν πάει άλλο",είναι μια από τις σκέψεις που ακούγονται μεγαλόφωνα,ανάμεσα σε άλλες,με περισσότερη ή ίδια έστω, δόση απελπισίας.

Οι συγκεντρώσεις,πολλές,ίσαμε με δέκα.Με ποιούς να πάω?Γιατί ότι θα πήγαινα,χωρίς συζήτηση.Παλαβό,αλλά πήγα με το Π.Α.ΜΕ. που όπως πίστευα θα είχα ασφάλεια.Και είχα.Η απειρία της πρώτης φοράς σε τέτοιου είδους διαδηλώσεις.Ντροπή μου?Συμφωνώ.

Μου έκανε εντύπωση,η τάξη,και η οργάνωση.Κανονικός στρατός.Τα λάβαρα,μπροστά.Οι ντουντούκες,σε μια απόσταση η μια από την άλλη ,να δίνουν τα συνθήματα που μου ήταν γνωστά.

Στην πλατεία,η συγκέντρωση και δύο,σύντομες,ομιλίες.Και οι συνοδοιπόροι μου,νέοι και νέες καλοντυμένοι,βετεράνοι αξιοπρεπέστατοι,και μόνο αραιότατα και που κάποιοι κλασσικοί,αυτούς δηλαδή για πω την αλήθεια περίμενα να δω.Τα φρικιά,με μια λέξη.Μια άποψη που τελικά,ήταν εντελώς λάθος μου.

Κράτησα από την δεύτερη ομιλία,"Δεν μπορούμε άλλο,δεν αντέχουμε,δεν θέλουμε να πληρώσουμε",που μου άρεσε όπως το άκουσα έτσι δυνατά από τα μεγάφωνα.Το κοινό δεν το 'κοψα και πολύ ενθουσιασμένο σε γενικές γραμμές.Η κίνηση του κοινού μου έδινε την εντύπωση πως ήταν μέσα στα όρια ενός μαντριού,αόρατου.Σαν να υπήρχε,μια γραμμή όπου πέρα από κει κανείς δεν ξεμύτιζε,και έτσι έκανα κι εγώ.Ασφάλεια,από τυχόν,κι εγώ δεν ξέρω τί,γιατί δεν ξέρω.Κόσμος που κάπνιζε,συζητούσε με τα φρεντουτσίνο στα χέρια!

Σε κανένα τέταρτο,ξανά πορεία.Με την ίδια τάξη,κι ακόμη καλύτερα.Σύντομα φτάσαμε κοντά στον προορισμό μας,όπου κολλήσαμε.Μπροστά ήταν οι "Αγανακτισμένοι".Μποτιλιάρισμα,πορειών.Σαν τα τρένα,η μια πορεία,πίσω από την άλλη.Κολλητά.Κι από τους άλλους δρόμους,το ίδιο.Τα συνθήματα πλέον,μπερδεύονταν μεταξύ τους.Κι έρχονταν από παντού.Ένα χάος από τόσους πολλούς ανθρώπους-δεν φαντάζομαι να έχει ξαναγίνει ποτέ τέτοια συγκέντρωση-φωνές από παντού.Και όλες ξεχώριζαν,ανάλογα από που έρχονταν.Έβγαινε νόημα.

(AΠΟ ΤΟ Φέσκο Πράμα)

Απέναντι μας η αστυνομία,πίσω από τους σιδερένιους φράχτες και κρατικά οδοφράγματα σε τρέιλερ,τελευταία λέξη της τεχνολογίας,που όταν ξεδίπλωσαν έπιασαν όλο το πλάτος της λεωφόρου!Κίνηση από πίσω, από εκεί αστυνομικοί,παιδιά,εικοσιπεντάρηδες,μπροστά-μπροστά.

Είχα την άπειρη αφέλεια και θράσος να απομακρυνθώ από το μαντρί μου και να πάω δίπλα στα κάγκελα.Πάνω στα κάγκελα.Ούτε μια αναπνοή από τις δυνάμεις καταστολής που κουβαλήθηκαν από όλη την χώρα,για να προστατέψουν την πόλη από τους πολίτες της.Ήταν πολλοί,από την δικιά μου πλευρά.Φώναζαν στους πιτσιρικάδες των ΜΑΤ.Δεν τους έβριζαν όμως.Παρακαλούσαν.Ατομικά συνθήματα αγωνίας.Μπορεί να ήταν η ένταση,αλλά πίστεψα πως τα δυο παλικάρια στην πρώτη-πρώτη σειρά,που ακουμπούσαν πάνω στο φυτεμένο στην άσφαλτο κάγκελο, μέσα στην κούραση των άγρυπνων ματιών τους,συμφωνούσαν.Είχαν βγάλει τα κράνη,χαλάρωσαν τις ζώνες τους.

Από αριστερά,τα πράγματα αγρίεψαν."Λάμψης & Κρότου,Δακρυγόνα".Τα μάτια έτσουξαν και η μύτη έκαιγε.Λίγα μέτρα υποχώρηση.Άγρια συνθήματα με υπονοούμενα,για την μάνα του πρωθυπουργού και τον ίδιο.Απευθείας μετάφραση από τ' Αμερικάνικα.Και ξανά μπροστά.

Ομάδες,από δω κι από κει άλλαζαν θέσεις.Γρήγορες κινήσεις από τους δρόμους,μέσα από το πάρκο.Φωτιές στα αριστερά.Από την εδώ πλευρά φωνές.Αστυνομικοί ανάμεσα στο πλήθος,να ξεχωρίζουν έπιαναν θέση σε άλλη πλευρά.Θύμωσα μαζί τους,φώναξα,καθώς με προσπερνούσαν.Δεν φοβόμουν.Ένα ατελείωτο ανακάτεμα.Κάναμε πίσω και πάλι μπροστά.

Αποφασίσαμε,εγώ και τα παιδιά που είχαμε κατεβεί παρέα,να κάνουμε πίσω.Πίσω από τα πανό των "Αγανακτισμένων",κι ακόμη πιο πίσω.Μέσα στο μπλοκ του "Π.Α.ΜΕ."

Στη θέση τους,μερικοί ταξιτζήδες με κίτρινα μπλουζάκια.Μόνο.Κανείς άλλος.Και στο βάθος ο χαμός.Επεισόδια,κυνηγητό.Κόβουμε μέσα από το πεζόδρομο.Φτάνουμε σε χρόνο μηδέν στην παραλιακή.Ίσως να 'μασταν οι μόνοι που κατεβαίναμε.Όλοι πήγαιναν αντίθετα.Μια πιτσιρίκα,διαμαρτύρονταν "Που πάμε?Στην πλατεία είναι ξενέρωτα."

Γρήγορα διασχίσαμε τον δρόμο.Από αριστερά τα ΜΑΤ,δεξιά διαδηλωτές και εμείς στο κέντρο τρέχοντας,κάθετα στον άδειο δρόμο, κάτω από μια καμάρα με ιπτάμενες πέτρες πάνω από τα κεφάλια μας.

Ξανά τσούξιμο στα μάτια,στη μύτη,στο δέρμα μας.Ήχος από λαμαρίνες που γκρεμίζονταν.Ένας στα τρία μέτρα ξερίζωνε ένα μεγάλο πάσσαλο από ένα παρτέρι.Τον άφησα πίσω.

Σε λίγο πίσω ξανά στον καθαρό αέρα.Κάθε τόσο κοιτάζαμε πίσω.Ο κόσμος ήταν ακόμη εκεί.Εκτός από το Π.Α.ΜΕ.,που μας παράτησε.'Η για να το πω καλύτερα,ο στρατος,έκανε αυτό που πριν ξεκινήσουμε την πορεία ανακοίνωσε από τα μεγάφωνα του."Μετά την πορεία, λεωφορεία θα περιμένουν για το Φεστιβάλ του ¨Οδηγητή¨".Μεταξύ τους-και αυτοί-θα τα πούνε και θα συμφωνήσουν.Και δεν μου το βγάζεις από τον νου,πως τα έχουν βρει και με τους άλλους.'Ολους.


Πάλι κορόιδο με πιάσανε.