spermatozoario: Ζωή από το Α ως το Ω(Life from A to Z)

Την ζωή αυτή,την ιστορία της,την έχω ξανακούσει.Ενα βιβλίο που το'χω ξαναδιαβάσει.Με καμάρι μιλούσε γιά τον μεγάλο τόπο που γεννήθηκε,αλλά σύντομα έφυγε, 2 φορές.Κι ο προορισμός κοντά στο κέντρο του κόσμου και τις 2 φορές.Τόποι με 2 γραμματοσειρές ασύμβατες με κοινά μόνο την αρχή καί στο ενδιάμεσο.Ενας ωκεανός ανάμεσα.Ονόματα νέα καί παλιά όλα μαζί, πόλεις,περιοχές,οδοί,άνθρωποι..Δύσκολη υπόθεση γιά ένα άνθρωπο με 2πλό διαβατήριο να τα κουμαντάρει.Ακόμη και το όνομα που έγραφε στη διπλή ταυτότητα,τ' όνομα που είχε,κληρονομιά από ζωή άλλη,σύντομη κι αυτή.2 άνθρωποι που δεν συναντήθηκαν ποτέ καί έφτασαν στο τέλος λίγο μετά την αρχή ζαλισμένοι,μιά ανάσα καί φτάσανε από το Α στο Ω ή από το Α στο Ζ.

Α,αρχή δηλαδή.εκεί που είναι όλα νέα.Έφυγαν,οι γονείς,καθυστερημένα για κάτι καλύτερο και γύρισαν πίσω γιά το όνειρο που βγήκε άσχημο,σαν τα καρφωμένα κοχύλια πάνω στους κορμούς των πεύκων,ανάμεσα σε καρέκλες και τραπέζια,δίπλα στη θάλασσα,στην απέναντι πλευρά του δρόμου καί με όνομα στην μαρκίζα που ντρεπόταν να πει,μήπως καί γελάσουμε.Δεν ήταν αυτός ο τόπος γιά όνειρα,γιατί τα όνειρα έχουν χρώματα δεν είναι μόνο καφεκόκκινα σαν τον βωξίτη,σαν τη σκουριά.Δεν τον αγαπούσε τον τόπο αυτό.Και κάθε φορά που ήταν εκεί οι άνθρωποί, γελούσαν όταν βρισκόταν ανάμεσά τους,ακόμη κι αν βρέθηκαν αγκαλιά γιά λίγο.Μετά πάλι γελούσαν καί πετούσαν καταπρόσωπο, λόγια που πονάνε,χωρίς κανένα υπονοούμενο,ωμά κι απάντηση λάδι στη φωτιά.Δεν μπορούσε κάνεις να κάνει κάτι διαφορετικό.Και η νίκη σ' αυτόν τον πόλεμο δεν ανήκει σε κανέναν.Παράπλευρα θύματα,πολλά.

Βήματα που θα νόμιζε κανείς θα έχουν μιά υποχρεωτική πορεία,αλλά ξαφνικά,αλλαγές πορείας,νέοι ανεκπλήρωτοι στόχοι,σαν τα καπρίτσια μιας κιθάρας,που έμεινε στην άκρη παρατημένη.Κι έτσι έγινε.Ταξίδια νέα καί η ζωή σαν τα σκουπίδια στην άκρη του δρόμου σε μία διαδρομή επαναλαμβανόμενη που ξεκίνησε από πολύ νωρίς ,
χωρίς ίχνος ενοχής σε μία ιστορία χιλιοειπωμένη,καμία ανατροπή ή έκπληξη.Δεν υπάρχει εδώ τίποτα αγνό καί τίμιο.Μην το αναζητάς εδώ.Μόνο λόγια,λόγια,λόγια,που γράφονται και μετά,έτσι,σβήνονται,γιά μία παράταση στο χρόνο,μιά υπομονή πριν την έξοδο,να δικαιολογηθεί η απουσία,γιά μιά αναβολή βεβιασμένη και υποχρεωτική.Η αλήθεια επιβεβαιώνει τα ψέματα.Μην αναζητάς το δίκαιο,είναι η αυτοκαταστροφή σου.Ετσι ήταν το πονηρό σχέδιο,δόλιο,μεθοδευμένο,και η εκτέλεση επιτυχής.Εκτέλεση,υποσχέσεων,ονείρων.Επιτυχία!Ενα γραφείο και αναπαυτικό κάθισμα στον ανθρωπισμό.Αντάλλαγμα το ημίωρο στο ξενοδοχείο,για να επαληθευτούν,η Δέσποινα,ο Φώτης,η Αναστασία,όλοι οι φίλοι.Δικαιωματική θέση στον μεταλλαγμένο ανθρωπισμό.Και παίρνουν σειρά,άλλοι.Η Μαρία,η Ελένη,ο Γιάννης,οΑνδρέας,η "Αννα".

Η πρώτη επιστροφή,για να ζήσεις αυτό που άλλοι δεν τα κατάφεραν.Ούτε κι εσύ.Σαν το μαύρο Armani στη βάση της σκάλας,που έμεινε κι αυτό πίσω.Καί τώρα είναι η 2η φορά,η τελευταία.Το μόνο που πήρες πίσω ήταν τα χαμόγελο και μίσος σε πτήση κλεμμένη.Ατελείωτα τηλεφωνήματα για κάποιες μέρες ανίας,στο μεγάλο,άδειο σπίτι που κατασχέθηκε όπως καί η ζωή του ιδιοκτήτη.Μία χορηγία ακόμη,χωρίς ευχαριστίες.Ηταν το τίμημα.Ετσι απλά.Δεν χρειάζεται ο Bond,Clive Bond να λύσει το μυστήριο.Και πάλι αρχή και πάλι τέλος.

Εκδρομή που δεν σου έκαναν τη χάρη.Και τους εκδικήθηκες,όπως κι άλλους πολλούς στη συνέχεια σπαταλώντας τα νιάτα και πρώτη απ' όλα την αθωότητα που χάθηκε πολύ πριν,που είχε κι εδώ το αντίτιμό της ,γιατί ποτέ δεν νοιάστηκε κανείς,ούτε αυτοί που εξ ορισμού θα 'πρεπε.Ένοχοι απόντες,πρόθυμοι να ετοιμάσουν το πακέτο για οπουδήποτε εκτός από εκεί που τους εκθέτει.Ένα πακέτο ζωντανό πεταμένο στην αποθήκη,με 2 παράθυρα να κοιτάζουν στην εσωτερική αυλή,ιδανικό δωμάτιο να κρύψουν την ανεπάρκειά τους από τον αλλόκοτο μικρόκοσμό τους.Αυτό έπρεπε να κάνουν πάντα.Καταστροφή,από την πρώτη στιγμή,την πρώτη φορά,ρεζιλίκι είπε η φωνή στο τηλέφωνο που καλούσε στα τυφλά και γέλασε σαν άκουσε τη φωνή σου..Ένα βιογραφικό που έμεινε κι αυτό ξεχασμένο,που δεν θα συμπληρωθεί ποτέ,αφού η παράκαμψη έγινε.Η συναλλαγή σε είδος.2 εκφυλισμένες υπάρξεις συνωμοτούν.

Γελοία η απρόσμενη επιτυχία για σπουδές και την απορρίπτει χωρίς σκέψη.Η καρφίτσα στον χάρτη δεν μπορεί να συγκριθεί με το κέντρο.Εκεί περιμένει η ζωή όπως την θέλεις, φανταχτερή 2 ώρες μακρυά από τα στενά μυαλά,το σπίτι στην πλατεία απέναντι από το Μαϊάμι,τις υποτονικές ,ξεπερασμένες συμβουλές τους.Νέα ζωή σε σπίτια με θέα στις γραμμές του τρένου,στον ακάλυπτο με τον παραμελημένο κήπο,τον ακάλυπτο με τη βαριά μυρωδιά της μούχλας,τους βρώμικους,άβαφους τοίχους καλυμμένους με χάρτες,ανήλιαγο, και τα ξελαρυγγισμένα κασετόφωνα με τα τραγούδια σε άγνωστες γλώσσες,πάντα "χωρίς σταθερή διεύθυνση".

Τα μαθήματα στη νέα σχολή.Αυτοσχεδιασμοί στο κενό,προσεγγίσεις και υποσχέσεις με ανταλλάγματα.Απορρίπτεις και δέχεσαι.Νύχτες μισοβυθισμένες σε κόκκινη μπύρα και αυτό μόνο αρκεί.Σώμα ημίγυμνο χορεύει και ξεχωρίζεις ανάμεσα στο πλήθος της φωτογραφίας.Προϊόν αναλώσιμο το κορμί,που γρήγορα γίνεται τραχύ,κουβαλώντας αποτυπώματα από άγνωστα χέρια πρόθυμα για μερικά μόνον λεπτά,ίσως κάποιες ώρες ή και μέρες.Και όταν θέλεις ξεπεζεύεις στη μέση της λεωφόρου.Εκεί που αναγνωρίζεις μόνο τις γνωστές μάρκες,όχι Πεζώ-Ρεζώ,Φίατ-Χίατ και Σέατ-Μέατ.Kι αν παρ' ελπίδα σε διάλεγε κάποιος για το ταξίδι,ψηλά,θα 'χανε τον προορισμό του,την ψυχή του. Δωρεάν,έπαθλο για όσους φαλτσάρουν λιγότερο,στο υπόγειο του πύργου που βρίσκεσαι συχνά και γυρίζεις σε βράδια διαγωνισμού που τραγουδάς. Η καλή σου φίλη σχολιάζει αρνητικά,πως "δεν το'χεις" ,αλλά έχεις πλάκα,το ξέρει πολύ καλά από την δική της αποτυχία,σε μισεί όπως την μήτρα που τη γέννησε,είσαι ένα καραγκιοζάκι ,μαγνήτης για απελπισμένους κι όσους ψάχνουν μια εύκολη βραδιά.Και βολεύεται κι αυτή μαζί σου.

Όπως κι ο υπόλοιπος θίασος των φίλων από τον πάτο τοξικού σκουπιδοτενεκέ.Καρικατούρες,το σύνολο τους, που ζηλεύουν και την παραμικρή ευτυχία που αναγνωρίζουν αβίαστα.Κατόπιν, βάζουν τα δυνατά τους να γκρεμίσουν αυτό ακριβώς που δήθεν χαίρονται.Ψευτοφίλοι,που κολακεύουν το τίποτα κι όλο πληθαίνουν.Και ξεθωριάζουν πιο γρήγορα από τα κούφια λόγια τους.Αηδιαστικά γλοιώδεις.

Το χωριατάκι θέλει να διασκεδάσει,άστο λοιπόν.Σαν το τρελό άσπρο κουτάβι της Αριστοτέλους,κάνει ατελείωτους κύκλους.Αποδράσεις σε νέα πρόσωπα.Νύχτες reloaded σε υπόγεια και ακόμη πιο βαθιά,σε τοίχους γυμνούς,μόνο τα τούβλα τους,νοτισμένα,το σκοτάδι overloaded.Μυρωδιά από ταγκισμένο έρωτα.

   Εραστής καμικάζι που τυπώνει σε κάθε μικρό κομμάτι της ύπαρξής σου τα αρχικά του μαρασμού.Έγκλημα εν ψυχρώ και προμελετημένο που με βεβαιότητα θα βρισκόσουν στον δρόμο του.Στην περίπτωση και των 2 οι πιθανότητες γίνονται απόλυτη βεβαιότητα.Φθόνος κι απαξία.Αδιαφορία και ανοησία.Ε, και?Αφού έγινε.

Η κρήνη σταμάτησε 2 φορές,τις 2 φορές που άπλωσες το χέρι σου,ίσως γιατί θα 'πρεπε να 'χες πιει νερό από το χέρι που την έκανε χωρίς κόπο, κάθε φορά να δίνει το νερό της.Νέος και παλιοί Θεοί συνωμότησαν και συμφώνησαν κάτω από την πιο ψηλή κορυφή που έμαθες τ' όνομά της."Μύτικας".Μπορεί να ΄ταν γιατί  χρησιμοποίησες τον Έναν τους για χάρη μόνο της στιγμής-ίσως-και έδωσες ευχή.Αλλά προδόθηκες.Δεν ξέρεις την απάντηση.Το απαιτεί βλέπεις η νέα θέση σου.Η δημοσίευση αντ' αυτού,σαν όλες τις άλλες,τραγική ηχώ του,επαναλήψεις αγχωμένες,βαρετές για να επιβεβαιωθεί η πίστη στον καινούριο σπόνσορα.Μισή αλήθεια και συνέντευξη στημένη,καθ' υπαγόρευση απαντήσεις,για μια χαρούμενη,αβίαστη ζωή.Παραλείψεις,διαγραφές και εμμονές το νέο ξεκίνημα,εκεί ακριβώς στην ίδια πόλη που σε μαρκάρισε.

    H ζωή,προχωράει και μετράει όχι σε χρόνια,αλλά σε δείκτες.Ενα πρόσωπο ασάλευτο,παγιδευμένο στο κάντρο της φωτογραφίας.Ολόκληρη η τρομακτική ιστορία αυτής της ζωής να ουρλιάζει,την ώρα που χαμογελάς από την προηγούμενη ζωή σου.Οι άγγελοι έχουν τα φτερά τους,αρκεί να κοιτάζεις στην σωστή κατεύθυνση.Αδιπόκηρος των άκαιρων επιθυμιών στο απαρέγκλειτο ραντεβού των οκτώ το απόγευμα.Η Γκρίζα Ανατομία Παράξενων Ανθρώπων σε Απόγνωση.Τα καλύτερα όνειρα είναι εκείνα που πριν πεθάνεις,ξυπνάς.