Χαμόγελο,μες την κλεμμένη κόκκινη βαλίτσα.Αρνείσαι να το επιστρέψεις σαν να 'ταν δικό σου.Σαν να μη το' ξερες ,να μην το'χες καταλάβει.Ξεχασμένο κι αυτό -όπως όλες οι υποσχέσεις- και ζεις κάθε φορά το μοιραίο πάθος,δήθεν σε καθεστώς ελευθερίας και ανεξαρτησίας.Όμως,ο άνθρωπος των παθών αποζητά να εξουσιάζεται από άλλους.Το πάθος δεν είναι παρά μια παραπλάνηση που τρέφεται με κωμικά και αναιμικά τεχνάσματα,για να φτάσει στην υπέρβαση,φτιαγμένη από ψευδαισθήσεις.Κι όταν οι ψευδαισθήσεις διαταραχθούν,κάθε φορά και πιο γρήγορα,χωρίς ποτέ να βρεθεί η ικανοποίηση.Και για να διατηρήσεις το μότο σου "I refuse to give up my smile",τότε πρέπει να ξαναρχίσεις,με μια νέα κλοπή,με μια "γλυκιά αισιοδοξία".
Αίμα καθαρό με ανταλλαγή δηλητήριο.
Και τώρα να το'χεις πάρει ΕΣΥ,που δίνεις μια δεύτερη ζωή,μες στην γενναιοδωρία σου,όταν μου έπιασες το χέρι και περάσαμε μαζί ένα λιβάδι "θανατίλας".Και ΕΣΥ,τώρα λοξοκοιτάς.Τί ζητάς?
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
ΤΙ ΤΟ ΠΑΙΔΕΥΕΙΣ?
ΡΙΞΕ 1 ΧΩΡΙΣ ΠΡΟΦΥΛΑΞΗ
ΕΙΝΑΙ ΑΣΦΑΛΕΣ