Ο ΝΤΑΛΑΡΑΣ ΚΑΙ ΟΙ ΦΤΩΧΟΙ

Είναι επιθυμία  του Γιώργου Νταλάρα να βρεθεί κοντά στους μισθοσυντήρητους ,

τους άνεργους , τους ανθρώπους που παίζουν τη σκληρή ζωή του μνημονίου , με

συναυλίες στις συνοικίες της Αθήνας .

Αφιλοκερδώς φυσικά . ΄Οπως κάνει πάντα , εδώ και χρόνια , τραγουδώντας υπέρ

της Κύπρου ( έχει πάρει βραβείο για τη συνεισφορά του στην...επίλυση του Κυπρι-

ακού ) ,των αγωνιστών στη Χιλή , των σεισμόπληκτων στην Τουρκία , των καρκι-

νοπαθών , των ελληνορθόδοξων , του Μουσείου της Ακρόπολης , των σπαστικών ,

των διαβητικών κ.λ.π., χτίζοντας με επιμέλεια το προφίλ του στρατευμένου και

φιλεύσπλαχνου καλλιτέχνη .

Πριν από λίγες μέρες είπε ότι δεν πάει άλλο .

Αγανάκτησε με την ελληνική φτώχεια και αποφάσισε να πάρει τους δρόμους με την

ορχήστρα του για να γελάσει λιγάκι το χειλάκι κάθε πικραμένου σε Νίκαια , Περιστέρι ,

Αιγάλεω , Ίλιον , Καλλιθέα , Ηλιούπολη , Δάφνη κ.α. 

Με ελεύθερη είσοδο για τους πολλούς 

και με προτροπές στους υπόλοιπους να προσφέρουν τον ( όποιο ) οβολό τους

για έναν κοινωνικό σκοπό που θα επιλέξουν οι δήμοι , με τους οποίους 

συνεργάζεται ,

και οι οποίοι... όλως τυχαίως βρίσκονται στην εκλογική περιφέρεια της συζύγου του

΄Αννας Νταλάρα ( Β' Αθηνών ) .

Ο λαοπρόβλητος καλλιτέχνης με την τεράστια αναγνώριση και προβολή ταυτίστηκε

με τους αναξιοπαθούντες που δημιούργησε η τρόικα διαγράφοντας μονοκοντυλιά τις

πρόσφατες ( μετά το μνημόνια νούμερο ένα ) φιλοπαπανδρεικές δηλώσεις του ( μόνο

ο Γιώργος μπορεί να σώσει την Ελλάδα ) αλλά και ολόκληρο το παρελθόν του , που

αποτελεί κατ' εξοχήν μέρος του συστήματος αξιών που μας έφτασε εδώ που μας έφτασε .

Ξεχνώντας εν ριπή οφθαλμού τα Μέγααρα , τα Ηρώδεια , τις Επιδαύρους ( κορυφαίους

του χορού στον... κιμούλειο Οιδίποδα ) , τις πολιτιστικές Ολυμπιάδες στη Νέα Υόρκη

( 2003 , αξίας 2.000.000 ευρώ ) , την Ιερά Οδό του Μοροσούλη και τόσα άλλα , έγινε

ένας από μας .

Χωρίς να αμφισβητούμε τη μεγάλη καλλιτεχνική αξία του Γιώργου Νταλάρα 

( θα ήμασταν το λιγότερο ανόητοι ) , γνωρίζουμε ότι κανένας δεν χτίζει 

μεγάλες καριέρες με φιλανθρωπικά γκαλά και κοινωνικές ευαισθησίες . 

Τις φτιάχνει με τη βοήθεια του θεσμικού συστήματος

που τον πλάσαρε , τον ανέδειξε , τον επέβαλε , τον καθιέρωσε και τον βράβευσε . 

Και πάνταμε το αζημίωτο . 

Το κοινωνικό κοστούμι φοριέται εκ των υστέρων , πάνω από τα εσώρουχα ,

ας είναι και μεταξωτά .

Ας κάνει , λοιπόν , ο κ.Νταλάρας όσα δώρα θέλει στους φτωχούς , 

αλλά να μη νομίζει ότι

μιας πιάνει κότσους .

Πάντως , ο άνθρωπος το είχε πει . Και μάλιστα νωρίς . Με το τραγούδι << ΄Ηταν πέντε

ήταν έξι >> του Σταύρου Κουγιουμτζή , σε στίχους του Μάνου Ελευθερίου , που πάει έτσι :

Μια γειτονισσα απλώνει ρούχα καθαρά

πλένει με μια νέα σκόνη και είναι αστραφτερά

με τραγούδια για τη φτώχεια και τη ξενιτιά

ρετιρέ παίρνω στην Κηφισιά >> ...

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΑΓΓΕΛΙΔΑΚΗ 

http://eirinigalinou.blogspot.com/2012/02/blog-post_25.html