Smile Snatcher.

Έχει περάσει καιρός.Αν θελήσω να υπολογίσω πόσος,θα κάνω άσκοπο ταξίδι.Είναι παραπάνω από αρκετός.Και νόημα,κανένα.

Χαμόγελο,μες την κλεμμένη κόκκινη βαλίτσα.Αρνείσαι να το επιστρέψεις σαν να 'ταν δικό σου.Σαν να μη το' ξερες ,να μην το'χες καταλάβει.Ξεχασμένο κι αυτό -όπως όλες οι υποσχέσεις- και ζεις κάθε φορά το μοιραίο πάθος,δήθεν σε καθεστώς ελευθερίας και ανεξαρτησίας.Όμως,ο άνθρωπος των παθών αποζητά να εξουσιάζεται από άλλους.Το πάθος δεν είναι παρά μια παραπλάνηση που τρέφεται με κωμικά και αναιμικά τεχνάσματα,για να φτάσει στην υπέρβαση,φτιαγμένη από ψευδαισθήσεις.Κι όταν οι ψευδαισθήσεις διαταραχθούν,κάθε φορά και πιο γρήγορα,χωρίς ποτέ να βρεθεί η ικανοποίηση.Και για να διατηρήσεις το μότο σου "I refuse to give up my smile",τότε πρέπει να ξαναρχίσεις,με μια νέα κλοπή,με μια "γλυκιά αισιοδοξία".
Αίμα καθαρό με ανταλλαγή δηλητήριο.

Και τώρα  να το'χεις πάρει ΕΣΥ,που δίνεις μια δεύτερη ζωή,μες στην γενναιοδωρία σου,όταν μου έπιασες το χέρι και περάσαμε μαζί ένα λιβάδι "θανατίλας".Και ΕΣΥ,τώρα λοξοκοιτάς.Τί ζητάς?

Τα Νόμπελ της Ξαπλώστρας.

Να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.Πρώτα ήταν σκοτάδι.Μετά ήρθε το φως.Κι ανάψαν,αμπαζούρια,πορτατίφια,πλαφονιέρες.Μετά,ήρθε το καλοκαίρι και η μαντάμ Κρίση πήγε να πει ένα Μποντζόρνο στον Σίλβιο,οι Ρωσίδες αγοράζουν χονδρικώς Έλληνες με μειωμένο ΦΠΑ,και τον Σεπτέμβριο τα χειρότερα.

Αλλά το καλοκαίρι,άφησε τον Μπουκόφσκι στην μέση,και τα Βιάγκρα που πήρε ο παππούς μαζί με την εφημερίδα,για να φτιαχτεί.

Φωτογραφίες στην παραλία δίπλα στο φραπέ κάτω από την ομπρέλα,τα στατς στο φέησμπουκ,τα τουίτς,και τα πανάπειρα κείμενα στα μπλογκς.Σε όλους τους χρόνους,εγκλήσεις,πρόσωπα το ρήμα "Γράφω".Γράφεις/γράφει,γράφουμε και συνεχώς ρεμβάζουμε με τα χάλια μας.

Μετά την πετυχημένη τσιγαροαπαγόρευση,φέτος αυτά είναι τα φετινά βραβεία εντελώς δωρεάν.

Νόμπελ Γλωσσομάθειας, Τούρκικων,Ινδικών χάρη στις ταινίες και σήριαλ σε όλα τα κανάλια. Ειδικό Βραβείο, στον Θ.Πάτρα,για "την συμβουλήτ στην σουωστή εκφουρά τσ' Ελληνjινjikής γλουώσσας".

Νόμπελ Επανάληψης, στο "Πολύ την Κυριακή" και στις πιο ιλουστρασιόν κουράδες όπου δεν εξαιρείται ο παρουσιαστής και η αφόρητη φλυαρία του.Εξ ημισείας με τα "Σφηνάκια".( Το "Κωνσταντίνου & Ελένης",δεν υπολογίζεται)

Νόμπελ Wannabe, στους "επίκτητα" κωλόφαρδους γκέι (δεν ανήκει σε μένα αυτό),που αρχίζουν ως μοντέλα (και σεξ),ηθοποιοί (+ σεξ),λογοτέχνες/διανοούμενοι (& σεξ),σεφ ( με δόσεις,σεξ),επιστήμονες ( με σεξ), ακτιβιστές ( συν σεξ).Στην τελική βολεύονται με την καριέρα επιδοτούμενης-προοδευτικής αδελφής,αφού το να'σαι γκέι,δεν σημαίνει και πως έχεις αστέρι.

Νόμπελ Θλίψης,σε όλους τους Wannabes,αλλά προπάντων σ΄ αυτόν που βγήκε πρώτος σε 6 δις ανθρώπους,ο μοναδικός Έλληνας για 100 χρόνια.Ο Ι.Μελισσανίδης που αυτοξεφτιλίζεται,επίσης παγκοσμίως,χαραμίζοντας το χρυσό ταλέντο του.

Νόμπελ Οργής, στην παρατρίχα (αυτή που ξέφυγε από τη χαλάουα) λογοτέχνιδα-παροπλισμένη τρανσφόρμερ(δεν το 'ξερα),που με στόλισε σαν διαιτητή Α' Εθνικής,επειδή δεν γούσταρα το κείμενό της.Αννά-θεμά με!Μου τα 'δωσε στην Κουρούπα.

Νόμπελ 'Ο,τι να' ναι, στην τρισδιάστατη παρουσιάστρια,Lifestyler,με την ερώτηση σε μέλη συγκροτήματος :"Πόσο καιρό,είσαστε συγκροτημένες κορίτσια?"

Νόμπελ της Πιάτσας, στους ταξιτζήδες που αφού έκαναν τον τσαμπουκά τους,τώρα αράζουν στις πιάτσες,αφού όλοι το'ριξαν στο περπάτημα.Αυθαίρετα πλέον καταλαμβάνουν 5-6 τετράγωνα μετά,κλείνοντας διαβάσεις ,διασταυρώσεις με το έτσι θέλω.

Nόμπελ Μαγιώ,σε όλους που τσαλαβούτηξαν,σε παραλίες,πισίνες,ποτίστρες,ποτάμια και λίμνες σαν να ήταν το τελευταίο τους καλοκαίρι.Ναι σε όλα τα χρώματα,μεγέθη και σωματότυπους.

Νόμπελ Μούφας, σε απαξάπασες τις Μ.Κ.Ο.,που κουμαντάρουν ένα σκλαβοπάζαρο,εμποράκοι του πόνου,για το δικό τους φαίνεσθαι.Σκίζονται για τα δικαιώματα των "δικών" τους,ως να τους ξεζουμίσουν,ενώ κάνουν χειρότερα.Χίτλερ πολλαπλασιασμένος επί εκατό Ντε Σαντ.

Οι πριν και τα μετά*

Έχεις  μεγαλώσει  σε εποχή,που πεταγόσουν ως το περίπτερο για να πάρεις τηλέφωνο και πλήρωνες 1 δραχμή?Όταν τελικά πήρατε στο σπίτι τηλεόραση,είχατε 2 μόνο κανάλια,ασπρόμαυρα και μαζευόταν ολόκληρη η πολυκατοικία για να δει την Λάσσυ?

Η απάντηση  είναι εύκολη.Έχεις μεγαλώσει επικίνδυνα,μα τις 1000 πίπες.Μυαλό απ’ την άλλη δεν έβαλες.

Αν κάποτε ήσουν ένα κοριτσάκι,τώρα τρέχεις κάθε 2-3 βδομάδες για ρίζα και ιδρώνεις σαν τίμιος ξυλοκόπος στα μαθήματα γιόγκα,ενώ μετά, κουρέλι και σαν φιόγκος από κουτί με πάστες,βογκάς στο κρεβάτι πριν κλείσει η πυραμίδα σου,την είσοδο για τους τουρίστες και επιτέλους,κοιμηθείς.

Κάποτε, ήσουν παλικάρι με μαλλί πλούσιο,τρελός χαιταίος,τώρα κάνεις ράστα τις τρίχες από τ ‘αυτιά σου και η Nova αναμεταδίδει απ’την φαλάκρα σου το νέο πρόγραμμά της,όταν ο άνεμος σου πάρει το καραφλάζ.Έχεις επίσης αποκτήσει υπέροχες καμπύλες,εσύ τις λες «καμπύλες ευημερίας»,εκεί που δεν θα έπρεπε να υπάρχουν.Έχεις καταντήσει γαλλικό S.

Και  η μια και ο άλλος,ασχολούνται με τα τεκνά.Και η μόνη δικαιολογία είναι πως το υλικό άφθονο,αφού η σύγχρονη,κατά τα σήριαλ μυθολογία,το χει κάνει μόδα.Διότι,άντε το γλειφιτζούρι,έχει την νοημοσύνη του αυτόματου ποτίσματος,εσύ?Πίεση στα 20 και εικοσάρι?Ξεκαρδιζόμαστε με το "άλλοθί σου,μ' αρέσουν τα μεγάλα αυτοκίνητα στο γκαράζ μου και τα μικρά κουφετάκια στο κρεβάτι μου"."Ανανεώνομαι,καλύτερο από κυτταροθεραπεία και μπότοξ"
Είσαι τυχερός/ή,που έχει σκοτάδι-σκόπιμα το κάνετε έτσι κι οι 2-όταν παίζετε με αδένες φουλ στην ορμόνη,ενώ εσείς με το στόμα ανοιχτό σαν το τούνελ στα Τέμπη,αγκομαχάτε να "φτάσετε".

Η πελώρια μαβλακεία,"Το μωράκι μου είναι πολύ ώριμο για την ηλικία του!"Που όταν μετά από λίγο ή λιγότερο καιρό η συνεννόηση θα γίνει αλληλούια,θα τρέξει σε συνομήλικο που λειτουργεί σαν επαναληπτική καραμπίνα,έρχεται το "Ρε συ,τί περίμενες?Μικρό και δεν έχει την εμπειρία να εκτιμήσει".
Η επιτομή της γεροντοκαψούρας.

Αγαπημένη μου γκαζιέρα με το toy-boy , κι εσύ γεροκαυλέα μετά της δεσποινίδος Τσουλίδου,ψάξτε το αλλού.Στην ίδια,πάνω-κάτω κλάση.Να΄χει ρε γαμώ ο καθένας τον άνθρωπό του,να του κρατάει τη σειρά στους γιατρούς,γιατί οι φίλοι σας ήδη προπονούνται στη χρήση του "Π".

*Την ιδέα την χρωστάω στην Νατάσα.

http://www.facebook.com/l.php?u=http%3A%2F%2Ferotokritosx.blogspot.com%2F2011%2F08%2Fioannis-melissanidis.html&h=1AQChjJ5mAQBgSl0WNMzpO2MPqgF5OlQsWP4WW267EGbS8g

Summer's just shot me.

Μαλακία.Το φετινό καλοκαίρι,λέω.Και μισή,λόγω περικοπών.Κατ' αρχή ξέχασε να έρθει.Ένα μήνα καθυστέρηση.Ο Ιούνιος πέρασε,από όλη την ντουλάπα.Βάλε κοντομάνικα,βγάλε τα μακρυμάνικα.Κι ύστερα τ' ανάποδο.Πέτα και μουσαμαδιά από πάνω και πορέψου.

Καλοκαίρι και μαζί με το "Οζονισμένο νερό",Δια-ζύ-για,χωρισμοί.
Κατάθλιψη,ξαπλώστρα και τρανζίστορ-φακός από τον Πακιστανό.
Εκατοντάδες τηγανισμένοι,πέρα από τα όρια της αποβλάκωσης,να βάζουν τα δυνατά τους ν'αποκτήσουν,έστω την πιο ανοιχτή απόχρωση έστω ενός Γκανέζου.Κι από tefal να ήταν η ρημοδοξαπλώστρα θα'χαν κολλήσει.

Μαγεμένοι από τις επιλογές του οποιουδήποτε dj,Χαρούλα Αλεξίου καπάκι στον 50 Cent,όλες οι Βαλκανικές επιτυχίες,το πίτσκου μάτερι τους μέσα.Τζάμπα ο κόπος σου Βασίλιε,χαράμι πήγε Βουλγαροκτόνε μου.

Παιδάκια χαριτωμένα,που χαμογελούν όμορφα,κι αμέσως μετά βλέπεις τη "μαμά".Με τέτοια μουτσούνα θα καταλήξουν.Ξινή και μπαφιασμένη.Και τον "μπαμπά",με την χωρίστρα να αρχίζει από την κωλοχαράδρα,να πιάνει όλη την πλάτη και να καταλήγει σε μια υπέρλαμπρη φαλάκρα.

Γκαρσόνια,βαριεστημένα,που λες και ξέρουν ένα ήχο να βγάζουν."Ουγκ",μόνο.

Εννοείται,βέβαια,ανάμεσα στο ψάθινο ομπρελικό,πιο πολλοί κι από τις γόπες στην άμμο,οι πλανώδιοι.Λουκουμάς  συσκευασμένος σε τσάντα Μπέρμπερι.Ξυλόγλυπτες καμηλοπαρδάλεις με γυαλί Πράντα.Τόξα από την σαβάνα να πετύχεις την τρύπα στο Σιντί.Ρολόι Κονσταντέν,να το κοιτάς μπας και σέ κλέψει στον χρόνο η μασατζού.

Και Tatoo,πολλά tatoo.H Εκθεση Θεσσαλονίκης,το πανηγύρι της Λολής από σχέδια.Αετοί,ζωντανοί  ή πεθαμένοι στον αέρα.Θύρα 3 και 13,πόρτες και Κερκόπορτες.Άγγελοι,Σεραφείμ,Χερουβήμ και μανουάλια.Το μόνο που δε βρήκα νόημα ήταν στη γάμπα ενός 20άρη.Μαίανδροι λες να' ταν  ζαρτιέρα?

Μαγιό,μόνο μαγιό.Η Αηδία σ' όλα τα μεγέθη χρώματα και όλες τις χρονικές περιόδους της καταγεγραμμένης ανθρώπινης ιστορίας.


Ξεχειλωμένες κοιλιές πάνω από Speedo,βυζιά να πέφτουν να κάνουν παρέα τα ψωμοσάκκουλα,γιατί το λάστιχο από το μπικίνι,λάστιχο είναι,και ξεχείλωσε και άμα θες έτσι που έγινε κάνεις μαζί του τον γύρω της Γης.Σφίχτηδες,με βύζο Pamela,με ληγμένη αποτρίχωση,να γυαλίζουν σαν κεφτέδες για τηγάνισμα,ευγενική χορηγία παρθένου λαδιού.


Και οι τηνέντζερς να τσαλαβουτάνε όλο αχαροσύνη,και κάθε τόσο να σκάει το γκαβλόσπυρο σαν ποπ-κορν.Και να ξαναξεσηκώνουν την κάθε γελοιότητα του Αρναούτογλου που μας πασάρει το Mega σε επανάληψη,λες και χάσαμε την πρώτη γελάδα στο φεγγάρι,ή την ανακάλυψη της ατομικής χοντρομαλακίας από τον Γρηγόρη.Kι είναι να απορείς,ποιό Μπουτοριασμένο μυαλό το σκέφτηκε.Εδώ ζεσταμένη μακαρονάδα δεν τρώγαμε,τώρα με τις περικοπές κουράδα μπαγιάτικη με σαφράν θα την δεις,θα την πιείς και θα φας και μια μετωπική με την μουράκλα του μπρουτάλ αγοριού."Γρηγόρης".Κουραδίσιους Κλάσσικ.

Iσότητα τέλος.Θέλω Ελευθερία.

Μου δίδαξαν την ισότητα,σαν να έκανα μάθημα Γεωγραφίας.Όμορφη,μεγάλη χώρα,που την βρίσκει κανείς στον άτλαντα,και κανείς δεν ξέρει γιατί υπάρχει εκεί.Είναι σαν να μου μιλάς για τον Καναδά.

Την παρακολουθώ,να αλλάζει,ανάλογα με την ιστορική περίοδο.Σαν να 'ναι αξεσουάρ που το βλέπεις ν' αλλάζει σε πασαρέλα.Και βλέποντας το μετά χρόνια,σταυροκοπιόμαστε και λέμε "Τί είχαμε στο νου ,όταν το "φορούσαμε" αυτό το έκτρωμα".

Κι όταν αρχίσεις να εκτιμάς τα "κλισεδάκια",όλα όσα δηλαδή παράβλεπες,αυτά που λένε "οι μεγάλοι" ακόμη κι αν τα τόνιζαν κάθε τόσο,έχεις συμφιλιωθεί με το μεγαλύτερο κλισέ,ίσως,τον χρόνο.Κι αν σταματήσεις να κάνεις απολογισμό,"ταμείο',πιθανό να χάσεις κι άλλο.Γιατί το θέμα είναι πως μεγάλωσες κι εσύ,κι ας έχει περάσει και μιά ώρα μόνο.

Αν πάλι,θελήσεις ν' αλλάξεις το "μέσα" σου,είναι σίγουρο πως θα καταλήξεις σε γελοιότητες.Ίσος,δεν είναι συνώνυμο με το όμοιος.Το "μέσα",έχει διαμορφωθεί.Το "έξω" προσαρμόζεται στο περιβάλλον.Ο χρόνος αλλάζει το "γύρω" κι παρασύρει και το "έξω".Κι ακόμη περισσότερο,την αλλαγή την αντιλαμβάνεσαι με τον δικό σου τρόπο,μετρώντας τον δικό σου χρόνο.



Το "εγώ",το "μέσα",ο χρόνος,σε κάνουν διαφορετική μονάδα.Με τη θέση που έχεις καταλάβει.Αλλά όχι ισότιμη.Σεβαστή ναι,εφόσον το έχεις κερδίσει και κατά κανένα τρόπο αν το έχεις εκβιάσει.Και οι εκβιασμοί εν ονόματι της διαφορετικότητας και της Ισότητας αφθονούν.Απέναντι τους ο κουρελιασμένος σεβασμός και η ΔΙΚΗ μου Ελευθερία.

Για την ευκολία τους και μόνο,η Ισότητα που πλασάρουν είναι One Size.Αλλού δεν χωράει κι αλλού κολυμπάει.

Υπόσχομαι,να προσπαθήσω να καταλάβω,όσο μπορώ,ακόμη ίσως να πονέσω,αλλά αυτός θα είναι ο δικός μου τρόπος και πάνω απ' όλα η επιλογή μου.Αν δεν συμφωνείς,μη με κατακρίνεις,μην απαιτείς.Είναι η ΔΙΚΗ μου Ελευθερία.Αν δε  συμφωνείς,φύγε με σεβασμό,μη με πολεμάς.Αν δε με σεβαστείς,υποκριθείς,δραπετεύσεις,κλέβοντας ό,τι είχα τη χαρά να μοιραστώ,τότε θα αντιδράσω.

ΣΑΝ ΤΑ ΨΥΧΡΑ ΒΟΥΝΑ

Αύγουστος,κι οι μύγες έχουν αποκτήσει μέγεθος βαν ταχυμεταφορών,λόγω πάχους,ενώ ο κολιός βγαίνει στυλάτος στις παραλίες,ακομπλεξάριστος.Η κυρία Χριστίνα Σούζη,στον ΣΚΑΪ,πριν δώσει την καθιερωμένη κουτουλιά,το΄πε."Καλοκαίρι=Ζέστη".Το ίδιο είπε και ο Μάνος Δρυοκολάπτης του ALTER,σε πιο φλοράλ/ρουστίκ περιγραφή,"Ζέστα(δις)".

Οπότε,καπέλο,γυαλιά ηλίου,μπλουζάκι ανοιχτόχρωμο και κοντοβράκι ντουγρού από γκέτο,ντιπ χαχώλικο.Καβαλάω το σούπερ γουάου μπιτσικλέτο και σε ένα δεκάλεπτο,χαλαρά,από την σκιά,στο κέντρο.

Αλυσοδένω το όχημα σαν την Ελλάδα,μετά από 2-3 μνημόνια,και εισέρχομαι εντός καταστήματος,από την έρημο Σονόρα(τα΄λεγε το Σουζάκι για τη ζέστη).Ένα βήμα,δύο,τρία,....στο πέμπτο περπατάω σαν τον Ρόμποκοπ!Θερμοκρασία,ψυγειοκαταψύκτη.Ρε σεις πάτε καλά?Αν ήθελα να ζήσω στην Αρκτική,θα διάλεγα ζωή Μπελούγκα.Δεν θέλω να μπω σε σακουλάκι αεροστεγές να κάνω το λαχανάκι Βρυξελλών,στους μείον τρέχα γύρευε.Ο εγκέφαλος γρανίτα.Χάθηκαν οι συμπαθέστατοι ανεμιστήρες,που σου κάνουν αυτό το ανέμελο εφφεδάκι στο μαλλί?Έρχεται η υπάλληλος με χαμόγελο του Γκάμμυ Μπερ,γκλασέ,κάτι μου λέει στα Εσκιμώικα,κουτσά στραβά συνενογιόμαστε και κάνω μεταβολή,σαν ερπιστριοφόρο στην Αλάσκα,και εξέρχομαι πάλι στην έρημο Καλαχάρι.

Ωρε μανούλα μου και λοιποί ένδοξοι πρόγονοι!Η καραζεστάρα που λέει η Κατερίνα,μου΄ρχεται όπως η τζαμαρία στον τύπο,στο Final Destination, στη μάπα και δεν μένει ούτε πιτυρίδα να το θυμόμαστε το παλικάρι.Επιζώ.Έχει κι άλλα μαστουρωμένα ζόμπια.Ψάχνω σκιά να προσαρμοστώ και να κάνω απόψυξη..Το δεντράκι κοντά,αλλά την σκιά του έχουν καταλάβει αυτοφυείς Πακιστανοί με τις φουστανοκελεμπίες,που κάθονται ανακούκουρδα,παριστάνοντας σε ταμπλό βιβάν τους πανσέδες.

Η διαδικασία φούρνος-κατάψυξη επαναλαμβάνεται μερικές φορές,έτσι που όταν γυρίζω σπίτι τελικά, απορώ πως απόκτησα την κορμοστασιά της Βουλγάρικης περισπωμένης.