του Δημήτρη Κακογιάννη
Το μήνυμα που έστειλαν οι πολίτες την 28η Οκτωβρίου προς τους πολιτικούς δεν αξιολογήθηκε σωστά ούτε από τους ίδιους (τους πολιτικούς), ούτε από τα γνωστά τους πληρωμένα φερέφωνα στα γνωστά τηλεοπτικά κυβερνητικά γραφεία τύπου.
Μέσα στον πανικό τους για τις αυθόρμητες αντιδράσεις του κόσμου, φαντασιώθηκαν οργανωμένες πολιτικές, παραστρατιωτικές, παραπολιτικές, παραθρησκευτικές και ότι άλλο «παρα» οργανώσεις μπορούσε να κατεβάσει η γκλάβα τους, για να δικαιολογήσουν την πρεμούρα, τον πανικό και την άτακτη φυγή που ακολούθησε τις διαμαρτυρίες.
Όλοι αυτοί οι «κύριοι» είχαν μάθει σε τεμενάδες, σε «σπολάτη» από οσφυοκάμπτες ραγιάδες υπηκόους και σε καμία περίπτωση δεν μπορούσαν να διανοηθούν τέτοια «ανάρμοστη» συμπεριφορά από αυτούς.
Δεν μπορούσαν να διανοηθούν ότι ο συσσωρευμένος θυμός, η αγανάκτηση από το δίχρονο δούλεμα τους, η οικονομική τους εξαθλίωση από τις ανίκανες, αναποτελεσματικές, εξευτελιστικές, μειωτικές για το πνευματικό επίπεδο του λαού κυβερνητικές αποφάσεις είχαν φτάσει σε σημείο βρασμού στην κοινωνική χύτρα και η έκρηξη ήταν αναμενόμενη.
Κάποτε λοιπόν θα έπρεπε να το περιμένουν, αρκεί να βρισκόταν η ευκαιρία.
Και η ευκαιρία ήταν οι παρελάσεις.
Στη πλατεία Συντάγματος που είναι το άντρο των πολιτικών δεν μπορεί εύκολα κανείς να τους πλησιάσει ούτε τους φτάνουν τα αβγά, καθώς χιλιάδες πραιτοριανοί με ασπίδες, κλομπς, δακρυγόνα, μεταλλικά φράγματα εμποδίζουν τους διαμαρτυρόμενους να εκδηλώσουν τα «φιλοκυβερνητικά» τους αισθήματα.
Όμως στην παρέλαση βρέθηκε η ευκαιρία για να εκδηλωθούν.
Έτσι αυθόρμητα, ομαδικά και ας περιστοιχιζόταν ο υπουργός Εθνικής Άμυνας από γαλαξίες αστεριών αξιωματικών που στέκονταν «κλαρίνο» μπροστά του, και οι λοιποί «εκπρόσωποι» παντού σε όλες τις πόλεις, κατάλαβαν πως η εξουσία που ασκούν σαν πολιτικά πρόσωπα είναι πολύ προσωρινή.
Η ψήφος που τους ανέδειξε μπορεί να καταληστεύθηκε από τον λαό σαν προϊόν ψευδών υποσχέσεων κατά παρέκκλιση των επιταγών του Συντάγματος, όμως είναι δανεική. Όπως τα δανεικά που εκταμίευαν χρόνια τώρα από την Ε.Ε.
Όπως λοιπόν ζητούν οι δανειστές τώρα πίσω τα λεφτά τους, έτσι ακριβώς και ο λαός ζητά πίσω την ψήφο του.
Ελπίζω να κατάλαβαν όλοι αυτοί οι κύριοι ότι ο καιρός που χαιρετούσαν τα πλήθη με αυτάρεσκα χαμόγελα κορδωμένοι και περιστρεφόμενοι πανταχόθεν πέρασε ανεπιστρεπτί.
Θα πρέπει να καταλάβουν ότι οι διαμαρτυρίες δεν είχαν στόχο τους θεσμούς όπως κατά κόρον πρόβαλαν οι εραστές της εξουσίας και τα γνωστά τους φερέφωνα.
Στόχος ήταν αυτοί, που εκμεταλλευόμενοι την δανεική εξουσία που τους παραχώρησε ο λαός και τους έκανε εκπρόσωπους των θεσμών, αποδείχτηκαν κατώτεροι των περιστάσεων, ανίκανοι να διαχειριστούν αυτή την εξουσία, υποκύπτοντας στα άνομα συμφέροντα των «βδελλών» που απομυζούν χρόνια τώρα τον δημόσιο κορβανά και καλούν το λαό να πληρώσει τα σπασμένα.
Τρανό παράδειγμα η κωλοτούμπα του λαλίστατου φανφαρόνου υπουργού των οικονομικών που ενώ απειλούσε-υποσχόταν να φέρει στη δημοσιότητα τη λίστα των οφειλετών του Δημοσίου να πληροφορηθεί και ο απλός πολίτης το ονοματεπώνυμο αυτών που εξ αιτίας των πρέπει ένας ολόκληρος λαός να ζήσει απ εδώ και πέρα σε καθεστώς δουλοπαροικίας, την κατέθεσε –λέει- στη Βουλή μόνο για ανάγνωση από τους βο(υ)λευτές. Ο λαός δεν έχει δικαίωμα να μάθει και ας έχει τη σύμφωνη γνώμη της αρχής προστασίας προσωπικών δεδομένων.
Γιατί δεν θέλει το σάπιο και κακοφορμισμένο πολιτικό μας σύστημα να μάθουμε ότι όλα αυτά τα τρωκτικά είναι μέλη του, είναι ανιόντες και κατιόντες του συστήματος, έχουν τραφεί από αυτό και το έχουν θρέψει, και αλλοίμονο να το πληροφορηθούν και οι πολίτες.
Θα πρέπει να καταλάβουν επί τέλους ότι το δούλεμα δεν πιάνει πλέον.
Όσο και να θέλει ο πρωθυπουργός δεν μπορεί να μας πείσει ότι η προχθεσινή συμφωνία των Βρυξελλών είναι επίτευγμα όλων των Ελλήνων.
Σε πια αναπτυξιακή εποχή μας λέει ότι θα μπούμε;; Μπορεί ένα πτώμα (όπως έχουν καταντήσει την Ελλάδα πολιτικοί και συνδικαλιστές) να σηκωθεί και να περπατήσει;
Δεν μπορείς σε επέτειο που γιορτάζεις το μεγάλο «ΟΧΙ» του τότε, να συνεορτάζεις και το επαίσχυντο «ΝΑΙ» του σήμερα στον κατακτητή.
Πόσο μάλλον όταν ο αγώνας του ΟΧΙ κράτησε τέσσερα χρόνια ενώ ο σημερινός, το «επίτευγμα» του δοσιλογισμού θα κρατήσει άγνωστο πόσα χρόνια.
Αν δηλαδή θεωρείται επιτυχία το ότι το 2020 το χρέος μας θα είναι όσο ήταν το 2009, τότε θα πρέπει να υποθέσουμε ότι όλοι τους έχουν πάθει ομαδική παράκρουση.
Δυο χρόνια φορομπηχτική πολιτική, οικονομικό στέγνωμα, εξαθλίωση χιλιάδων οικογενειών και κλείσιμο δεκάδων χιλιάδων μικρομεσαίων επιχειρήσεων τι αντίκρισμα είχαν;;
Σήμερα γυρίσαμε τα ρολόγια μας μια ώρα πίσω. Το 2020 θα πρέπει να σημειώσουμε να τα γυρίσουμε πίσω έντεκα χρόνια; Μη ξεχάσουμε!!!
Αυτή είναι η επιτυχία της «λαοπρόβλητης» κυβέρνησης.
Αν είναι έτσι, ας μας μοιράσουν από ένα χαπάκι να κοιμηθούμε δέκα χρόνια για να ξυπνήσουμε στο παρελθόν μας.
Καιρός λοιπόν να καταλάβουν οι προσωρινοί άρχοντες ότι η εξέδρα και οι τιμές δεν είναι γι αυτούς. Είναι για όσους αγωνίσθηκαν και αγωνίζονται για ένα καλύτερο αύριο, για την ελευθερία από κάθε είδους δυνάστη, για την περηφάνια της ιστορίας μας.
Καλό θα είναι δε, να επανεξετάσουν τον επικείμενο «εορτασμό» του πολυτεχνείου και το νόημά του, καθώς στο σημερινό χάλι μας έχει φέρει η περίφημη «γενιά του πολυτεχνείου», αυτοί που φορώντας ξεθωριασμένα ζιβάγκο έγιναν «φίρμες» φωνάζοντας «εδώ πολυτεχνείο» εξαργυρώνοντας τον «αγώνα» τους με αξιώματα, τίτλους, πρόωρες παχυλές βουλευτικές συντάξεις και πλούτη με κατάληξη τον σημερινό εξευτελισμό της χώρας.
Κλασσικό παράδειγμα η «θρυλική» εκφωνήτρια του τότε ραδιοφωνικού σταθμού που αφού άλλαξε κόμματα σαν ποδοσφαιρικές ομάδες, τώρα απολαμβάνει τους «κόπους» της, αμειβόμενη σαν επίτροπος με βασικό μισθό 230.000 ευρώ, πλέον 50.000 ευρώ έξοδα κίνησης.
Ενδεχομένως η κατάργηση του εορτασμού να στενοχωρήσει λίγους πανηγυρτζήδες της περιοχής, όμως θα αποφέρει μια κοροϊδία λιγότερη, καθώς επίσης και μια ακόμα χαμένη ευκαιρία για γιουχάισμα πολιτικών και άλλων «διακοσμητικών» παραφυάδων.
IΩΝΟΣ ΔΡΑΓΟΥΜΗ 24-ΙΩΝΙΑ
ΤΗΛ 2310 540 521 - 2310 784 924
e-mail : info@diesel-experts.gr 
Με ένα άρθρο το οποίο δεν απέχει πολύ από όσα έχει γράψει «πιο κομψά» και το «defence-point.gr» μιλώντας για μπλόφα, το αμερικανικό περιοδικό MoneyWeek επιλέγει μια εντελώς διαφορετική προσέγγιση στο ζήτημα του ελληνικού χρέους και των σχέσεων της Ελλάδας με την Ευρωπαϊκή Ένωση
του Σταύρου Θεοδωράκη 
