Ζωή από το Α ως το Ω(Life from A to Z)

Την ζωή αυτή,την ιστορία της,την έχω ξανακούσει.Ενα βιβλίο που το'χω ξαναδιαβάσει.Με καμάρι μιλούσε γιά τον μεγάλο τόπο που γεννήθηκε,αλλά σύντομα έφυγε, 2 φορές.Κι ο προορισμός κοντά στο κέντρο του κόσμου και τις 2 φορές.Τόποι με 2 γραμματοσειρές ασύμβατες με κοινά μόνο την αρχή καί στο ενδιάμεσο.Ενας ωκεανός ανάμεσα.Ονόματα νέα καί παλιά όλα μαζί, πόλεις,περιοχές,οδοί,άνθρωποι..Δύσκολη υπόθεση γιά ένα άνθρωπο με 2πλό διαβατήριο να τα κουμαντάρει.Ακόμη και το όνομα που έγραφε στη διπλή ταυτότητα,τ' όνομα που είχε,κληρονομιά από ζωή άλλη,σύντομη κι αυτή.2 άνθρωποι που δεν συναντήθηκαν ποτέ καί έφτασαν στο τέλος λίγο μετά την αρχή ζαλισμένοι,μιά ανάσα  καί  φτάσανε από το Α στο Ω ή από το Α στο Ζ.

Α,αρχή δηλαδή.εκεί που είναι όλα νέα.Έφυγαν,οι γονείς,καθυστερημένα για κάτι καλύτερο και γύρισαν πίσω γιά το όνειρο που βγήκε άσχημο,σαν τα καρφωμένα κοχύλια πάνω στους κορμούς των πεύκων,ανάμεσα σε καρέκλες και τραπέζια,δίπλα στη θάλασσα,στην απέναντι πλευρά του δρόμου καί με όνομα στην μαρκίζα που ντρεπόταν να πει,μήπως καί γελάσουμε.Δεν ήταν αυτός ο τόπος γιά όνειρα,γιατί τα όνειρα έχουν χρώματα δεν είναι μόνο καφεκόκκινα σαν τον βωξίτη,σαν τη σκουριά.Δεν τον αγαπούσε τον τόπο αυτό.Και κάθε φορά που ήταν εκεί οι άνθρωποί, γελούσαν όταν βρισκόταν ανάμεσά τους,ακόμη κι αν βρέθηκαν αγκαλιά γιά λίγο.Μετά πάλι γελούσαν καί πετούσαν καταπρόσωπο, λόγια που πονάνε,χωρίς κανένα υπονοούμενο,ωμά κι απάντηση λάδι στη φωτιά.Δεν μπορούσε κάνεις να κάνει κάτι διαφορετικό.Και η νίκη σ' αυτόν τον πόλεμο δεν ανήκει σε κανέναν.Παράπλευρα θύματα,πολλά.

Βήματα που  θα  νόμιζε  κανείς   θα έχουν μιά υποχρεωτική πορεία,αλλά ξαφνικά,αλλαγές πορείας,νέοι ανεκπλήρωτοι στόχοι,σαν τα καπρίτσια μιας κιθάρας,που έμεινε στην άκρη παρατημένη.Κι έτσι έγινε.Ταξίδια νέα καί η ζωή  σαν τα σκουπίδια στην άκρη του δρόμου σε μία διαδρομή επαναλαμβανόμενη που ξεκίνησε από πολύ νωρίς ,
χωρίς ίχνος ενοχής σε μία ιστορία χιλιοειπωμένη,καμία ανατροπή ή έκπληξη.Δεν υπάρχει εδώ τίποτα αγνό καί τίμιο.Μην το αναζητάς εδώ.Μόνο λόγια,λόγια,λόγια,που γράφονται και μετά,έτσι,σβήνονται,γιά μία παράταση στο χρόνο,μιά υπομονή πριν την έξοδο,να δικαιολογηθεί η απουσία,γιά μιά αναβολή βεβιασμένη και υποχρεωτική.Η αλήθεια επιβεβαιώνει τα ψέματα.Μην αναζητάς το δίκαιο,είναι η αυτοκαταστροφή σου.Ετσι ήταν το πονηρό σχέδιο,δόλιο,μεθοδευμένο,και η εκτέλεση επιτυχής.Εκτέλεση,υποσχέσεων,ονείρων.Επιτυχία!Ενα γραφείο και αναπαυτικό κάθισμα στον ανθρωπισμό.Αντάλλαγμα το ημίωρο στο ξενοδοχείο,για να επαληθευτούν,η Δέσποινα,ο Φώτης,η Αναστασία,όλοι οι φίλοι.Δικαιωματική θέση στον μεταλλαγμένο ανθρωπισμό.Και παίρνουν σειρά,άλλοι.Η Μαρία,η Ελένη,ο Γιάννης,οΑνδρέας,η "Αννα".


Η πρώτη επιστροφή,για να ζήσεις αυτό που άλλοι δεν τα κατάφεραν.Ούτε κι εσύ.Σαν το μαύρο Armani  στη βάση της σκάλας,που έμεινε κι αυτό πίσω.Καί τώρα είναι η 2η φορά,η τελευταία.Το μόνο που πήρες πίσω ήταν τα χαμόγελο και μίσος σε πτήση κλεμμένη.Ατελείωτα τηλεφωνήματα για κάποιες μέρες ανίας,στο μεγάλο,άδειο σπίτι που κατασχέθηκε όπως καί η ζωή του ιδιοκτήτη.Μία χορηγία ακόμη,χωρίς ευχαριστίες.Ηταν το τίμημα.Ετσι απλά.Δεν χρειάζεται ο Bond,Clive Bond να λύσει το μυστήριο.Και πάλι αρχή και πάλι τέλος.


Εκδρομή που δεν σου έκαναν τη χάρη.Και τους εκδικήθηκες,όπως κι άλλους πολλούς στη συνέχεια σπαταλώντας τα νιάτα και πρώτη απ' όλα την αθωότητα που χάθηκε πολύ πριν,που είχε κι εδώ το αντίτιμό της ,γιατί ποτέ δεν νοιάστηκε κανείς,ούτε αυτοί που εξ ορισμού θα 'πρεπε.Ένοχοι απόντες,πρόθυμοι να ετοιμάσουν το πακέτο για οπουδήποτε εκτός από εκεί που τους εκθέτει.Ένα πακέτο ζωντανό πεταμένο στην αποθήκη,με 2 παράθυρα να κοιτάζουν στην εσωτερική αυλή,ιδανικό δωμάτιο να κρύψουν την ανεπάρκειά τους από τον αλλόκοτο μικρόκοσμό τους.Αυτό έπρεπε να κάνουν πάντα.Καταστροφή,από την πρώτη στιγμή,την πρώτη φορά,ρεζιλίκι είπε η φωνή στο τηλέφωνο που καλούσε στα τυφλά και γέλασε σαν άκουσε τη φωνή σου..Ένα βιογραφικό που έμεινε κι αυτό ξεχασμένο,που δεν θα συμπληρωθεί ποτέ,αφού η παράκαμψη έγινε.Η συναλλαγή σε είδος.2 εκφυλισμένες υπάρξεις συνωμοτούν.


   Γελοία η απρόσμενη επιτυχία για σπουδές και την απορρίπτει χωρίς σκέψη.Η καρφίτσα στον χάρτη δεν μπορεί να συγκριθεί με το κέντρο.Εκεί περιμένει η ζωή όπως την θέλεις, φανταχτερή 2 ώρες μακρυά από τα στενά μυαλά,το σπίτι στην πλατεία απέναντι από το Μαϊάμι,τις υποτονικές ,ξεπερασμένες συμβουλές τους.Νέα ζωή σε σπίτια με θέα στις γραμμές του τρένου,στον ακάλυπτο με τον παραμελημένο κήπο,τον ακάλυπτο με τη βαριά μυρωδιά της μούχλας,τους βρώμικους,άβαφους τοίχους καλυμμένους με χάρτες,ανήλιαγο, και τα ξελαρυγγισμένα κασετόφωνα με τα τραγούδια σε άγνωστες γλώσσες,πάντα "χωρίς σταθερή διεύθυνση".

Τα μαθήματα στη νέα σχολή.Αυτοσχεδιασμοί στο κενό,προσεγγίσεις και υποσχέσεις με ανταλλάγματα.Απορρίπτεις και δέχεσαι.Νύχτες μισοβυθισμένες σε κόκκινη μπύρα και αυτό μόνο αρκεί.Σώμα ημίγυμνο χορεύει και ξεχωρίζεις ανάμεσα στο πλήθος της  φωτογραφίας.Προϊόν αναλώσιμο το κορμί,που γρήγορα γίνεται τραχύ,κουβαλώντας αποτυπώματα από άγνωστα χέρια πρόθυμα για μερικά μόνον λεπτά,ίσως κάποιες ώρες ή και μέρες.Και όταν θέλεις ξεπεζεύεις στη μέση της λεωφόρου.Εκεί που αναγνωρίζεις μόνο τις γνωστές μάρκες,όχι Πεζώ-Ρεζώ,Φίατ-Χίατ και Σέατ-Μέατ.Kι αν παρ' ελπίδα σε διάλεγε κάποιος για το ταξίδι,ψηλά,θα 'χανε τον προορισμό του,την ψυχή του. Δωρεάν,έπαθλο για όσους φαλτσάρουν λιγότερο,στο υπόγειο του πύργου που βρίσκεσαι συχνά και γυρίζεις σε βράδια διαγωνισμού που τραγουδάς. Η καλή  σου  φίλη σχολιάζει αρνητικά,πως "δεν το'χεις" ,αλλά έχεις πλάκα,το ξέρει πολύ καλά από την δική της αποτυχία,σε μισεί όπως την μήτρα που τη γέννησε,είσαι  ένα  καραγκιοζάκι ,μαγνήτης για  απελπισμένους κι όσους ψάχνουν μια εύκολη βραδιά.Και βολεύεται κι αυτή μαζί σου.


Όπως κι ο υπόλοιπος θίασος των φίλων από τον πάτο τοξικού σκουπιδοτενεκέ.Καρικατούρες,το σύνολο τους, που ζηλεύουν και την παραμικρή ευτυχία που αναγνωρίζουν αβίαστα.Κατόπιν,  βάζουν τα δυνατά τους να γκρεμίσουν αυτό ακριβώς που δήθεν χαίρονται.Ψευτοφίλοι,που κολακεύουν το τίποτα κι όλο πληθαίνουν.Και  ξεθωριάζουν πιο γρήγορα από τα κούφια λόγια τους.Αηδιαστικά γλοιώδεις.


Το χωριατάκι θέλει να διασκεδάσει,άστο λοιπόν.Σαν το τρελό άσπρο κουτάβι της Αριστοτέλους,κάνει ατελείωτους κύκλους.Αποδράσεις σε νέα πρόσωπα.Νύχτες  reloaded σε υπόγεια και ακόμη πιο βαθιά,σε τοίχους γυμνούς,μόνο τα τούβλα τους,νοτισμένα,το σκοτάδι overloaded.Μυρωδιά από ταγκισμένο έρωτα.

   Εραστής καμικάζι που τυπώνει σε κάθε μικρό κομμάτι της ύπαρξής σου τα αρχικά του μαρασμού.Έγκλημα εν ψυχρώ και προμελετημένο που με βεβαιότητα θα βρισκόσουν στον δρόμο του.Στην περίπτωση και των 2 οι πιθανότητες γίνονται απόλυτη βεβαιότητα.Φθόνος κι απαξία.Αδιαφορία και ανοησία.Ε, και?Αφού έγινε.


Η κρήνη σταμάτησε 2 φορές,τις 2 φορές που άπλωσες το χέρι σου,ίσως γιατί θα 'πρεπε να 'χες πιει νερό από το χέρι που την έκανε χωρίς κόπο, κάθε φορά να δίνει το νερό της.Νέος και παλιοί Θεοί συνωμότησαν και συμφώνησαν κάτω από την πιο ψηλή κορυφή που έμαθες τ' όνομά της."Μύτικας".Μπορεί να ΄ταν γιατί  χρησιμοποίησες τον Έναν τους για χάρη μόνο της στιγμής-ίσως-και έδωσες ευχή.Αλλά προδόθηκες.Δεν ξέρεις την απάντηση.Το απαιτεί βλέπεις η νέα θέση σου.Η δημοσίευση αντ' αυτού,σαν όλες τις άλλες,τραγική ηχώ του,επαναλήψεις αγχωμένες,βαρετές για να επιβεβαιωθεί η πίστη στον καινούριο σπόνσορα.Μισή αλήθεια και συνέντευξη στημένη,καθ' υπαγόρευση απαντήσεις,για μια χαρούμενη,αβίαστη ζωή.Παραλείψεις,διαγραφές και εμμονές το νέο ξεκίνημα,εκεί ακριβώς στην ίδια πόλη που σε μαρκάρισε.


    H ζωή,προχωράει και μετράει όχι σε χρόνια,αλλά σε δείκτες.Ενα πρόσωπο ασάλευτο,παγιδευμένο στο κάντρο της φωτογραφίας.Ολόκληρη η τρομακτική ιστορία αυτής της ζωής να ουρλιάζει,την ώρα που χαμογελάς από την προηγούμενη ζωή σου.Οι άγγελοι έχουν τα φτερά τους,αρκεί να κοιτάζεις στην σωστή κατεύθυνση.Αδιπόκηρος των άκαιρων επιθυμιών στο απαρέγκλειτο ραντεβού των οκτώ το απόγευμα.Η Γκρίζα Ανατομία Παράξενων Ανθρώπων σε Απόγνωση.Τα καλύτερα όνειρα είναι εκείνα που πριν πεθάνεις,ξυπνάς.

Boomza

   "Frankly my dear I don't give a damn" είναι προβλέψιμο τέλος,

καλύτερο το

     "What the hell are you?"

 

Notthisway

Αφρούλες Λυσσαρίδου

Είναι να μη πάρουν φόρα τα κορίτσια όλου,μα όλου του κόσμου.Τους φταίνε τα πάντα (τα κοάλα,ανακόντα),οι πάντες,και κυρίως οι άντρες.Από το σκηνικό απουσιάζει εντελώς η αφεντομουτσουνάρα τους.Τα κορίτσια,κάνουν καριέρα,γι αυτό δεν έχουν  χρόνο να ασχοληθούν,ΚΑΙ με αυτό.

Ακούω και κυρίως βλέπω παρατηρώντας τα κορίτσια,πως αδιάλειπτα το τελευταίο διάστημα,έχουν τον ανικανοποίητο.Λύσσα και μίσος,με και πάνω απ' όλα, για τους άντρες,που τους ψάχνουν και δεν τους βρίσκουν,κι αν τύχει και τον έχουν τον μπουκώνουν με γκρίνια και πάλι γκρίνια,το υπερπυρηνικό τους όπλο.

Απ' όσα έχω διαβάσει,ακούσει και έχω δει, από τον τρόπο που συμπεριφέρονται,τον θέλουν :
-Nα έχει μόλις εγκαταλείψει την σπηλιά σαν μόνιμη κατοικία κι ταυτοχρόνως να' ναι τουλάχιστο αντίγραφο του Ζαμπούνη και να παίζει το σαβουάρ-βιβρ στα δάχτυλα.

-Να' ναι σαν εξώφυλλο περιοδικού και να περιποιείται τον εαυτό του,αλλά αν τυχόν και βάλει υδατική κρέμα,όχι της αρεσκείας τους,"αδελφίζει".Και τότε η βαλίτσα πάει αλλού.

-Οπωσδήποτε να είναι χειροδύναμος(πάει με το εξώφυλλο που έλεγα),και ταυτόχρονα ντελικάτος.Δηλαδή,να μπορεί να κατεβάσει στην πλάτη το πλυντήριο,από τον 5ο,από τις σκάλες, και ταυτόχρονα να έχει κρινοδάχτυλα ώστε,να μπορεί να πιάσει εκείνη τη μικρή βιδούλα από τα γυαλιά του ηλίου,που έχει λασκάρει.

-Η φωνή του μακαρίτη Μπάρρυ Γουάητ,τις ανάβει,αλλά τον θέλουν να έχει και ευλυγισία στην πίστα,σε οποιονδήποτε χορό τους τη δώσει να τον βάλουν να χορέψει.

-Ευλυγισία και τα ανάλογα προικιά στον κρεβάτι.Στο σημείο αυτό,υπάρχουν και τα περισσότερα προβλήματα/θέλω.Κάθε μια έχει τα δικά της,και μιλάμε για πολλά θέλω,καθώς επίσης και τον γκόμενο/άντρα της διπλανής της.Το μέγεθος,μετράει.Του πορτοφολιού.

-Να΄ναι εύστροφος,καπάτσος κι ό,τι άλλο βάλει ο νους τους,ώστε σε μια,παράδειγμα,διαπραγμάτευση να πουν και να αντιδράσουν όπως θα έκαναν  αυτές,που παρόλο που είναι παρούσες,δεν βγάζουν άχνα.Τα όργανα,μυστηριωδώς,ξεκινούν αμέσως μετά.Ειδικά,αν η έκβαση δεν είναι του γούστου τους,διότι τα ξέρουν τα τερτίπια τα κορίτσια,απλά όταν πρέπει δεν μιλάνε.Απλά κρίνουν.

-Υπάρχει και η περίπτωση να πάρουν την πρωτοβουλία.Και στην καραπιθανότατη περίπτωση όπου τα κάνουν,όπως τα κάνουν,πάλι υπάρχει το αντίδοτο.Κλάμα.Σε πολλές διαφορετικές εκδοχές.Ναζιάρικο.Ένοχο.Υστερικό,ενώ η συνέχεια της   κλάψας,μια και μόνη.Κατακεραυνώνουν τον μπουνταλά,που δεν ενδιαφέρεται,συνεπώς γυρίζουμε στο παραπάνω

-Κεφάλαιο "Χωρισμός".Εδώ δύο είναι περιπτώσεις.Είτε φεύγει "ο μαλάκας",όποτε βρίζουν που δεν εκτίμησε τί είχε και το έχασε(πάντα η γυναίκα είναι το έπαθλο),ή φεύγουν αυτές,γιατί είναι "μαλάκας",κοινώς αυτός έχασε που δεν εκτίμησε τί είχε και τί έχασε (η γυναίκα είναι το βραβείο της σχέσης).Κι αν ήτανε ο τύπος μπρουτάλ,κακώς,διότι θέλανε τρυφερότητα.Αν ήταν ευγενικός,κάκιστα,διότι τον θέλανε άντρα κι όχι "μανιαμούνια".Στην τρίτη περίπτωση,που ο άντρας τους ήταν γάτος και τα συνδύαζε,βγάζουν φιρμάνι πως ήταν άνθρωπος που δεν μπορούσαν να τα βγάλουν πέρα μαζί του,άρα σχιζοφρενής,οπότε πάλι αυτός έχασε κτλ,κτλ.

-Στις ως άνω περιπτώσεις,βάζουν σίγουρα  χεράκι ,"οι φίλες".Μερικές από τις κατηγορίες "φίλες",μπορεί να΄ναι οι ευκαιριακές,πάντα,"Κολλητές",η "μαμά-φίλη"ενώ πρόσφατα σχετικά έχει προστεθεί ο φίλος που είναι γκέι.


Είναι αυτονόητο και δε σηκώνω κουβέντα,πως όλες οι παράγραφοι,έχουν άμεση και ευθεία εφαρμογή στο ζήτημα sex.

*Υπόσχεση,θα ακολουθήσει,σύντομα Νρ 2,με παραδείγματα.

Καλοκαίρι ( ΠΑΡΤ-Α)

Tί καλοκαίρι και αηδίες είναι το φετινό?Το καλοκαίρι των ανέμων,μόνο ο Λαμπίρης,η Τζοβάνα και η γιαγιά Αννούσκα λείπουν,(όχι δεν θα εξηγήσω ποιοί είναι αυτοί,που μου καμώνεσαι ότι τάχα δεν ξέρεις,ενώ ήσουν στην εφεύρεση του τροχού).Τί χώρα είναι αυτή που ζούμε?Όλοι μας μισούν,η κυβέρνηση (τρόπος του λέγειν),οι γείτονες (ειδικά του 6ου),οι Ευρωπαίοι (πιο πολύ οι Φινλανδοί),ο ντελιβεράς με την τρύπια εξάτμιση (που κάνει σφήνα μπροστά σου,κόβει δεξιά και περνάει με κόκκινο).Και απόλυτη,λογική συνέπεια να τους μισούμε κι εμείς,όλους αυτούς.

Kαι ακόμη πιο σωστό είναι να προσπαθήσεις έστω να ξεφύγεις.Να πας την καταδίκη μου,διακοπές.Και βακάνς χωρίς θάλασσα,είναι καρπούζι χωρίς κουκούτσια.(Με την σκέψη αυτή,τώρα,ρε λες να λέει και στο βουνό?Διότι το κουκούτσι σε κάθε μπουκιά,μου την δίνει)

Δοκιμή νούμερο ούνο(ζέσταμα),είπα να σκάσω μύτη σε ένα ωραιότατο πουλόμπαρο,μέσα στο πράσινο.Και η πισίνα,δια γυμνού οφθαλμού,καθαρή την έκοψα.Προσγειώνομαι σε σκιερή ξαπλώστρα.Χαλαρή μουσική,που εμπλουτιζόταν με άπειρα φλάτσα-φλούτσα αριστεροδεξιά μου από τα βρεγμένα φλιπ-φλοπς.Εβγαλα το βιβλίο μου,κατέβασα το καπελάκι μου ως τα φρύδια,και βούλιαξα στην αφήγηση,που μεταξύ μας,βλακεία ήταν.Απλά είπα να το τελειώσω,και στο τέλος να αποφασίσω πόσα βόλτ θα ήταν η ενδεδειγμένη δόση για τα ηλεκτροσόκ προς την συγγραφέα.

Η Μαρία.Ο Παναγιώτης.Ούτε που τους ήξερα.Για την ακρίβεια δεν ήξερα πως υπήρχαν,κι ίσως να ήταν καλύτερα να μη το μάθαινα.Κάθονταν δίπλα μου.Η μήπως ήρθαν μετά?Κάνανε διάφορες γλυκουλιές.Μάλιστα η Μαρία έκανε και ερωτήσεις,τύπου,"Σαρλώ,είναι πόλη της Γαλλίας?"Σ΄αυτό το μικροδευτερόλεπτο,ένοιωσα την ξαπλώστρα μου να θέλει να με κάνει ανατροπή,να γίνει νεροτσουλήθρα,να με εκσφενδονίσει στο κέντρο της πισίνας,στο κεφάλι του μικρού που φώναζε στο μπαμπά του,στην απέναντι πλευρά,"Τοίτα μπαμπά,τοίτα,κάνω βουτές!".Και φουρ-φουρ η σφυρίχτρα ο ναυαγοσώστης."Οχι βουτιές"

Κι εκεί απέναντι,ξανθιές υποψήφιες μοδέλες και σφίχτηδες.Κοιτάζομαι.Ρε το μαύρισμα αυτό,από πότε το κάνανε?Τα χριστούγεννα κάτω από τα λαμπιόνια?Πού?Στα μικροκύματα?Και δώστου λάδι.Τόσο που πιστεύω πως πήραν επιδότηση από κάποιο πακέτο από την Ευρώπη.

Και επειδή το καλοκαίρι είναι στη μέση περίπου,θα έχει συνέχεια  (?)

Από την Αλάσκα αλαλάζουσες

ΑΝΚΟΡΑΤΖ
ΚΑΤΟΙΚΙΑ ΚΥΒΕΡΝΗΤΗ (ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΣΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΥΤΟ?)
κ.Σάρα Πέηλυν.

Αγαπητή κυρία Σάρα,
Σας εύχομαι "Καλό Καλοκαίρι" με την ελπίδα να σας έχει μπει εκεί που είσαστε,μια στάση πριν το τέρμα Θεού.Αν δεν σας ήρθε μην ανησυχείτε,ούτε σε μας.Όλο τσαλίμια μας κάνει ο καιρός.Εύχομαι επίσης "Καλές Διακοπές",και να σας βρίσκω καλά.Να έχετε βγάλει και τον περασμένο χειμώνα χωρίς να σας έχει κάνει μιά χαψιά καμιά πολική άρκτος,να μη σας έχει κουτουλήσει τίποτα καριμπού,ούτε να έχετε στουκάρει σε κανά παγόβουνο.Τουναντίον (κολλάει δεν κολλάει,εγώ το βάζω δια λόγους πρεστίζ) σας εύχομαι όλα τα ανωτέρω να σας βρουν του χρόνου.Όλα μαζί και ταυτοχρόνως.

Κυρία Πέηλυν,θέλοντας να  εικονογραφήσω το σεβασμό μου σε σας καθώς και σε μια άλλη-θα έρθει κι αυτηνής η σειρά- διαλέγω αυτή την ορθογραφία για το επίθετό σας.Δε φαντάζομαι να μην είσθε ακόμη Κυβερνήτης,διότι σας είδα στην τιβί προσφάτως να κάνετε κάτι μασκαραλίκια made in U.S.A.Χάσαμε που χάσαμε τον Άρνολντ,μην τα χάσουμε και όλα.Κράτα γερά,Σάρα!

Αλλά και να σας βρούμε μέσα σε τίποτα λάκκο με -40,γρανίτα,δε θα σκάσουμε,διότι δεν ξέρω πώς,αλλά είναι γεγονός ,ότι μας προέκυψε
εγχώριο προϊόν,φτυστό Πέηλυν.Φήμες που λένε ότι φτυστό,οφείλεται στην ροχάλα που έπεσε,διαψεύδονται ως Τσιπρωτικές Αλεκίες.Άλλες φήμες πως είναι η απέναντι γειτόνισα της Χάρυβδης,ελέγχονται ως απολύτως γιαουρτοπαθείς.
Τ' όνομά της έχει 3 "Α".Θα σας παρακαλέσω κυρία Πέηλυν,να μην βιάζεστε και πάει ο νους σας στην πιο διάσημη Ελληνική λέξη,με τα "Κ,Λ,Μ",΄βαλμένα αντίστροφα όπως τα βλέπετε,πριν από κάθε "Α".Αυτή τη λέξη δεν την χρησιμοποιούμε για κυρίες.Εξάλλου υπάρχει και το Θηλυκό,"Μαλάκω",που ταιριάζει στην ντόπια κλώνο από την Αιτωλοακαρνανία.Ίδιες τάλε κουάλε.Στους τρόπους και στη όψη,μα τον Μανιτού.

Βγήκε το κορίτσι και αλάλαζε.Μέχρι και η -ωραία- Συνασπισμένη,με τα ροζ,μπροστά της,ήταν η Μητέρα Τερέζα.Οι διαδόσεις ,πως στο τέλος της συνέντευξης,δάγκωσε στο πόδι τον κάμεραμαν,διασταυρώνονται από τον Κτηνιατρικό Σύλλογο.

Λαχτάρα και τούμπαλιν.

Και τί με νοιάζει ρε μάστορα αν τελικά είναι αλήθεια ή όχι?

Εγώ το διάβασα το έκανα και αναπαραγωγή.Και γαμώ τις επιτυχίες.

Μ' αρέσει και μόνο η ιδέα,η εικόνα να κλέβει κάποιος το φαγητό,πριν προλάβει  καν να το δοκιμάσει ο Πάγκαλος.Και δεν μου καίγεται καρφί,τι λες εσύ.

Όπως τόσα χρόνια προσαρμόζουν την πραγματικότητά μας στις ανάγκες τους,τώρα έκατσε και θα γίνει τούμπαλιν το θέμα.(Αυτό το τούμπαλιν πολύ το μίσησα,από τα μαθητικά μου χρόνια,που δεν ήξερα τί διάτανο σημαίνει.Μετά έμαθα.Και καλά να πάθουν κι αυτοί τώρα.Να μάθουν.)

Πολύς χαβαλές για το αν έφαγε ο Τόντωρας,ή όχι.Αν του πήρανε το ψαρικό απ'την πιατέλα.Μωρέ και τον Μόμπυ Ντικ να μου έλεγες,σκασίλα μου.

Τέτοιους ντικς,τέτοια λόγια.