Δε θέλω να με "ενημερώνει" η τηλεόραση,το ραδιόφωνο παίζει σαν τζουκ-μποξ.
Διαστροφικά,ρίχνω ματιές στα Blogs ΄ πολύ σπάνια,διαβάζω σεντόνια,με αναλύσεις για το τί μας βρήκε.Προτιμώ να διαβάζω,τα ανάλαφρα Blogs,αλλά κι εκεί με ξεγελάνε,αφού έχει πιό βαριά κείμενα,όλο και συχνότερα.
Η καμία ασήκωτη,από τα cd,εφημερίδα.
Σπανιότερα,πέφτω σε ένα γνωστό όνομα.Από περιέργεια και με αναμονή για κάτι "άλλο",διαβάζω το κείμενο.
Περίπτωση πρώτη,έχει καιρό το ομολογώ,ένα καλογραμμένο κατεβατό του Π.Δούκα για την κατάσταση στο κέντρο της Αθήνας.Καταγραφή των προβλημάτων.Και ήταν ως εκεί.Και "την είπα" στον Π.Δούκα.Μου την "είπε" κι αυτός.Δεν ζω στο κέντρο της Αθήνας,κοινώς θα πρεπε να το κλείσω,αφού δεν έχω "εικόνα".Δεν μπήκα στον κόπο να εξηγήσω ότι είχα και εικόνα και μυρωδιά και το αίσθημα του φόβου,κάθε λεπτό που βρέθηκα στην Αθήνα,κεντρικά ή όχι.Δεν απάντησα πως κάθε επιχείρηση "σκούπα",κρύβει τα προϊόντα της κάτω από το χαλί ολόκληρης της υπόλοιπης χώρας.
Περίπτωση δεύτερη το άρθρο του Κ.Βαξεβάνη,μόλις χτες.Γι' αυτό που ζούμε,πιό γενικό με λογικότατες ερμηνείες της κατάπτωσής μας,παντού,και σε σημεία αιχμηρό,ίσως και λίγο κίτρινο.Πάλι καταγραφή και ένα απειροελάχιστο βήμα πιο κάτω από τον Π.Δούκα.Για μιά φορά είπα,"Ναι,εντάξει,συμφωνώ.".Όμως σε κανένα από αυτά τα δύο κείμενα και τα άλλα τόσα κι άλλα τόσα.δε βρήκα απάντηση στο "Και τώρα,τί κάνουμε?".
Είναι άλλα,που δεν τα λες άρθρα,είναι τόσα μικρά,σαν καταγραμμένες κραυγές απόγνωσης,αγωνίας,πόνου,θυμού,που λένε για το μετά.Δεν είναι σαν τις εκθέσεις που γράφαμε στο δημοτικό.Δεν έχουν καμιά ιδέα,σχεδόν αθώα ροζ,του τύπου,"Όταν μεγαλώσω θέλω να γίνω γιατρός,να βοηθάω τον κόσμο."Ποιοί,άραγε απ 'αυτούς που το έλεγαν τότε,τώρα είναι γιατροί και ποιοί από αυτούς,τους λίγους,βοηθούν?
Έτσι τα είδα και αυτά που έγραψαν οι δύο αναγνωρίσιμοι.Δεν βοήθησαν.Στο σωρό,χάνουν κι αυτή την αξία τους.Άφηνα κάθε σειρά πίσω,διαβάζοντας,από "ψαγμένους"να βρω το "Μετά,τί κάνουμε?".Η γνώση,η εμπειρία τους τσιγκούνικες.Μένουν κι οι δύο αναπαυτικά,κρυμμένοι πίσω από τσιτάτα,εισαγωγικά και εικόνες.
"Ναι,και μετά?"
Τίποτα.
Όλα τα φρούτα σε ρεπροντουξιόν.Σταφύλια περσινά και ξινά.Καρπούζια μάπα.Και βέβαια,σάπια Μίλα.Όλα αυτά κανονικά πάνε για κομποστοποίηση και ΄χεις φίνο λίπασμα.
Εκτός αν μιλάμε για το Star,το κανάλι-νεκροταφείο ελεφάντων.Στο κανάλι της Μαλελίας,ο κατιμάς,τυλίγεται σε πολύχρωμο χασαπόχαρτο και κάνει εκπομπή.
Μίλα.(Mila mou vromika).
Το concept,βασίζεται σε παραδοσιακή ζουγραφιά.Η βάβω μπρος το τζάκι,να λέει παραμύθια και ν΄αμολάει κλανιές,από την μία πλευρά, κι απ' την άλλη τα εγγονάκια με πλεξούδια,να ακούνε.
Κρατάμε τη γιαγιά,τις πλεξούδες,και τις κλανιές.Βάζουμε τραπέζι πανελιάρικο,κάμερες.Βάζουμε επίσης σκηνοθέτη να παραμυθιάζεται πως κάνει τέχνη.Τέλος τ' αγγόνια αντικαθίστανται με κοινό,που χωνεύει σα βόας το μεσημεριανό του.
Δείγμα για το Πάνελ.*
Τέρμα αριστερά,ξανθιά,αγνώστου νοημοσύνης,με κοτσιδάκια.Μιλάει σαν καρτούν.Λέει πολλά,αλλά δεν βγάζεις νόημα.Είναι η ζωντανή δηθενιά της χαριτωμένης.Το βασικό προσόν της είναι πως φοράει κοντή φούστα.
Πάμε δεξιότερα.Η Σοφία Βόσσου.Βλέποντάς την σου 'ρχεται στο νου η Γιουροβιζινική επιτυχία "Θα' ναι σα να μπαίνει η Χάρυβδη".Ήταν μπριόζα στα 90ς,όμως αυτά τα' χουμε αφήσει πίσω εδώ και 20 χρόνια.Και της φαίνεται.Ερώτηση : γιατί 1 κότσος μουλτικουλέρ?
Πιο δεξιά.Η Σάννυ Μπαλτζή,έξυπνη,φραγκάτη και φευγάτη γκόμενα.Εδώ υπάρχει η απάντηση στο "γιατί" την έκανε την κουτουράδα.Θέλει να γίνει κι αυτή φίρμα,αφού έκανε "ανθρώπους",πολλούς με τα τραγούδια της.Δεν τραβάει όμως και θα' ναι η πρώτη αποχώρηση,απ'την αταίριαστη παρέα.
Κι άλλο δεξιά.Η ντε και Gala ξανθιά,Μαρία Σταματέρη.Είναι η πιο ευτυχισμένη,αφού βρέθηκε στην τηλεόραση χωρίς κανένα λόγο και εξακολουθεί τη ροζ καριέρα της,εξίσου αναίτια.Σαν τηγανισμένο πατατάκι,μαυρισμένη,με υπερλεύκανση οδοντοστοιχίας πήρε όλα τα μπότοξ.Απλά πιάνει χώρο δίπλα στην
Τάτι.Παλιά Τατιάνα στο κουρμπέτι.Η όμορφη Στεφανίδου,που πρόλαβε την Σταματέρη,έστω και κάτι ψιλά,σε μπότοξ.Πάντα είχε γατίσιο μάτι,αν κι οι μποτοξιές την κάνουν να μοιάζει σαν την κεντρική παρουσιάστρια δελτίου ειδήσεων, στο Πεκίνο.Θα αρπαχτεί με Βόσσου και Σταματέρη.Την χαζή,άγνωστη ξανθιά,την τρώει για ορεκτικό.Πήρε μαζί της άλλες 4 για να ρίξει το φταίξιμο όταν μπατάρει η βάρκα.
* Ευχαριστώ τον Μάκη για την ιδέα.
.
Φτάνει ντε!
Μπουχτίσαμε.
Το εμπεδώσαμε.
Το καταλάβαμε κι ας το ξέραμε,πριν μας το πείτε.
Το είδαμε,από όλες τις πλευρές,σε όλες τις αποχρώσεις,με όλα τα ρουχαλάκια,που του φορέσατε.
Σε φωτογραφίες,κείμενα,παρελάσεις,παρουσιάσεις,συνεντεύξεις.
Εσείς, πότε θα καταλάβετε πως σας δεχτήκαμε?
Δεν έχουμε καμία υποχρέωση να σας παραδεχτούμε κι από πάνω.Δεν συμφωνούμε με το γούστο σας.Ο ένας διαφορετικός,η άλλη δυό φορές,επίμονη,εμείς γνώμη δεν μπορούμε να έχουμε?
Μας,ας πούμε,καλείτε για φαγητό και ξέρετε πως οι μπάμιες που μαγειρέψατε,δεν μας αρέσουν.Γιατί το βάλατε σκοπό, να φάμε μια κατσαρόλα μπάμιες?Ένα άλλο φαγητό,δεν μπορεί να είναι μόνο ένα,θα βρούμε.
Ποτέ δεν ακούτε το "όχι" μας.Η άρνησή ν'ακούσετε την απάντησή μας είναι πραξικόπημα για να εξουσιάσετε,ρατσισμός σε βάρος της ελεύθερης σκέψης μας.Ασέβεια,την στιγμή που,πρόσφατα,το προσθέσατε στην ιδεολογία σας.
Εσείς μεταξύ σας, τα λέτε στα Fora (στην από χέρι χαμένη παρτίδα)που βρισκόσαστε,τα συμφωνείτε μεταξύ σας,πως ο κόσμος τα έχει βάλει μαζί σας.Το απόλυτο δίκιο,το ξεκαθαρίσατε.Δικό σας.Εκεί που όταν φιγουράρετε ως πρότυπα.
Αποφυγής πρότυπα,μιας και η πορεία σας,βρήκε αδιέξοδο,ύφαλο και βουλιάξατε.Και σας απλώνουμε το χέρι,κι εσείς εκεί.Η απόσταση για να γίνετε παραδείγματα,μικρή.Αν όμως όπως φέρεστε,θέλετε να έρθουμε εμείς προς τα εσάς,αφήστε το χέρι.Αν διαφωνούμε,κάντε μια φορά την υπέρβαση,ξεχάστε τον εαυτό,που εσείς αποκηρύξατε.Γιατί αυτό που καταλαβαίνουμε,είναι ότι κάνατε ένα λάθος.Κρίμα!Κι εμείς τα κάναμε τρίδιπλα.Επειδή όμως το συνεχίζετε,οι σύμμαχοί που ψάχνετε,και βρίσκετε πάρα πολύ εύκολα εκμεταλλευόμενοι τα δικά μας ενοχικά συμπλέγματα,γρήγορα βαριούνται και το τέλος είναι μοιραίο.Πιο μοναξιά,μόνο στον θάνατο.Στην κατσαρόλα με τις μπάμιες.
Φανατισμός,έως εσχάτων,κι "ας ψοφήσουν όσοι δεν συμφωνούν",δεν ταιριάζει με τα τόσα όμορφα που θέλετε να δώσετε στον κόσμο.Ομορφα λόγια,μπορεί κάποιες φορές χωρίς τα εισαγωγικά,τα ξεχάσατε, αφού είσαστε,σβήσε-γράψε.Και πάλι από την αρχή.
Όταν μια δύσκολη,ολόκληρη βδομάδα,φτάνει στο τέλος της και η γκαντεμιά φεύγει,παίρνοντας μαζί της όλες τις βαλίτσες της και πάει στον αγύριστο,είναι ευκαιρία να το γιορτάσεις.
Μετά από ένα τεράστιο "Ουφ!",νιώθεις πως το καυτό σίδερο στον εγκέφαλό σου,βγήκε από την πρίζα και πήγε στον διάολο.Ξανά "Ουφ!",και χωρίς σκέψη θέλεις να δεις όσους δεν αρκέστηκαν στο τυπικό, "Γεια,τί κάνεις?".
Χαμογέλα.
Κοίτα, με απορία τα μικρά χέρια,που βρήκαν δύναμη, χωρίς να το καταλάβουν,πως έβαλαν κόντρα.
Τότε θέλεις να το ευχαριστηθείς.Να...να κάνεις ότι σου κατέβει.Να σταματήσεις στην τύχη,όπου σε βγάλει το μποτιλιάρισμα. Και τυχαία να πέφτεις σε συναυλία.Με καλό όνομα.
Σαν πολλά καλά δεν μαζεύτηκαν?Ενώ θα 'πρεπε, δεν ανησύχησα.
Σαν πολλοί δεν ήταν μέσα στο μαγαζί?Δεν έδωσα σημασία.
Σαν πολλά να ζητούσαν για εισιτήριο?Δεν τα τσιγκουνεύτηκα.
Φώτα,μουσική,τραγούδια και φωνές.Ρε,σου λέω πολλές φωνές κι εδώ εκνευρίστηκα.Νευρίασα και με το δέντρο που μου έκοβε τη θέα από την σκηνή.
Κι ας πούμε πως πελεκούσα το δέντρο,με τις φωνές,από τ' αριστερά ποία η λύση?Η χοντρή με το μοβ σαλβάρι,και το λουλούδι στο μαλλί σαν ολάνθιστη μελιτζάνα,κακάριζε σαν να την τηγάνιζαν για ιμάμ μπαηλντί.Και σιγόντο η φιλενάδα της.Ούτε την μουσική άκουγα,ούτε την κουβέντα των κοριτσιών που βάλθηκαν να τις ακούσουν όλοι.Κανένας δεν τις έδινε σημασία.Και γι αυτό έφυγαν για αλλού,αφού μας τάραξαν για λίγο,όταν ξαναεμφανίστηκαν για 1 λεπτό.False alarm,είχαν απλά χάσει την έξοδο.Εφυγαν,να βρουν την τύχη τους,κι εμείς την ησυχία μας.
Περίπου.
Γιατί,ξέρουμε πως εκτός από αριστερά,ναι-ναι,έχει και δεξιά.Καγκουρογκομενοπαρέα.Πάνω από δέκα.Τα πράγματα πιο απλά.Εδώ δεν τραβούσαν νταλκά να βρουν κάτι.Η αγωνία ήταν με ποιόν ή ποιά.Κυρίαρχος ο φωνακλάς των φωνακλάδων,που είχε ήδη τραβήξει το ενδιαφέρον της σγουρομάλλας με το γέλιο πολυβόλο,και ταχύτητα ριπής μίξερ.Και οι υπόλοιποι γκάριζαν, δεν έχω παράπονο κανένα.
Και η ορχηστρούλα,στην σκηνή, να παίζει.Τα μικρόφωνα να δουλεύουν.Και να έχεις την καλύτερη διάθεση να κάνεις δεύτερη φωνή,αν κατάφερνες να ακούσεις κάτι,από τις κραυγές ζευγαρώματος των κάπρων,στα δεξιά.
Το απίθανα περίεργο ήταν πως δε μου χάλασαν την διάθεση.
Είπα,δεν βαριέ,πες πως βρέθηκες στον καφενέ του χωριού τους.
Το είδα αλλιώς.Η μουσική,θα τους εξημερώσει,όταν πάνε στο σκυλάδικο. Μετά.Το πολύ-πολύ να πέσουν λυπόθυμοι από το ποτό.Αναίσθητοι ήταν κι από πριν.
Ε,όπως και να το κάνεις,αν τρως δύο ήττες σε λιγότερο από ένα 24ωρο,το λες άνετα μαλακία.
Μεσημέρι 11 Σεπτεμβρίου,και θαρρώ πως μια ολόκληρη χώρα,ένοιωσε σαν να είναι στο Ισόγειο των Δίδυμων Πύργων,μετά την κατάρρευση.
Μεσημέρι,η τηλεόραση παίζει και λέει τα δικά της.Εγώ ασχολούμαι με και 'γω δεν θυμάμαι τί,για να μην ακούω.Αλλά ακούω τελικά.Απορώ πως ταυτόχρονα,από μια στιγμή και μετά έκατσα να ρημαδοφάω κιόλας.
Το κουστουμαρισμένο βυτιοφόρο,κένωνε το φορτίο του,πάλι,ξανά,για μια ακόμη φορά,σκατά,για να λέμε τα πράγματα με τ' όνομά τους.Άδειαζε και ακουγόταν ένας σιχαμερός παφλασμός,και μετά ένας χειρότερος.
"Κολασμένοι οι επόμενοι μήνες","Φόρος,νέος,στα σπίτι,όλων",λέει."Θα περικοπεί κατά ένα μήνα ο μισθός όλων των αιρετών","Έναν ολόκληρο μήνα",τόνισε ξανά,σοβαρά-σοβαρά.Μίλησε για ηθική έκανε ανάλυση της πολιτικής κατάστασης στην Ευρώπη,και μας διαβεβαίωσε το ότι
"Τα αποτελέσματα είναι στο χέρι μας",
και η απάντηση είναι μαλακία.(Σίλας Σεραφείμ)
"Δεν πάει άλλο",είναι μια από τις σκέψεις που ακούγονται μεγαλόφωνα,ανάμεσα σε άλλες,με περισσότερη ή ίδια έστω, δόση απελπισίας.
Οι συγκεντρώσεις,πολλές,ίσαμε με δέκα.Με ποιούς να πάω?Γιατί ότι θα πήγαινα,χωρίς συζήτηση.Παλαβό,αλλά πήγα με το Π.Α.ΜΕ. που όπως πίστευα θα είχα ασφάλεια.Και είχα.Η απειρία της πρώτης φοράς σε τέτοιου είδους διαδηλώσεις.Ντροπή μου?Συμφωνώ.
Μου έκανε εντύπωση,η τάξη,και η οργάνωση.Κανονικός στρατός.Τα λάβαρα,μπροστά.Οι ντουντούκες,σε μια απόσταση η μια από την άλλη ,να δίνουν τα συνθήματα που μου ήταν γνωστά.
Στην πλατεία,η συγκέντρωση και δύο,σύντομες,ομιλίες.Και οι συνοδοιπόροι μου,νέοι και νέες καλοντυμένοι,βετεράνοι αξιοπρεπέστατοι,και μόνο αραιότατα και που κάποιοι κλασσικοί,αυτούς δηλαδή για πω την αλήθεια περίμενα να δω.Τα φρικιά,με μια λέξη.Μια άποψη που τελικά,ήταν εντελώς λάθος μου.
Κράτησα από την δεύτερη ομιλία,"Δεν μπορούμε άλλο,δεν αντέχουμε,δεν θέλουμε να πληρώσουμε",που μου άρεσε όπως το άκουσα έτσι δυνατά από τα μεγάφωνα.Το κοινό δεν το 'κοψα και πολύ ενθουσιασμένο σε γενικές γραμμές.Η κίνηση του κοινού μου έδινε την εντύπωση πως ήταν μέσα στα όρια ενός μαντριού,αόρατου.Σαν να υπήρχε,μια γραμμή όπου πέρα από κει κανείς δεν ξεμύτιζε,και έτσι έκανα κι εγώ.Ασφάλεια,από τυχόν,κι εγώ δεν ξέρω τί,γιατί δεν ξέρω.Κόσμος που κάπνιζε,συζητούσε με τα φρεντουτσίνο στα χέρια!
Σε κανένα τέταρτο,ξανά πορεία.Με την ίδια τάξη,κι ακόμη καλύτερα.Σύντομα φτάσαμε κοντά στον προορισμό μας,όπου κολλήσαμε.Μπροστά ήταν οι "Αγανακτισμένοι".Μποτιλιάρισμα,πορειών.Σαν τα τρένα,η μια πορεία,πίσω από την άλλη.Κολλητά.Κι από τους άλλους δρόμους,το ίδιο.Τα συνθήματα πλέον,μπερδεύονταν μεταξύ τους.Κι έρχονταν από παντού.Ένα χάος από τόσους πολλούς ανθρώπους-δεν φαντάζομαι να έχει ξαναγίνει ποτέ τέτοια συγκέντρωση-φωνές από παντού.Και όλες ξεχώριζαν,ανάλογα από που έρχονταν.Έβγαινε νόημα.
 |
| (AΠΟ ΤΟ Φέσκο Πράμα) |
Απέναντι μας η αστυνομία,πίσω από τους σιδερένιους φράχτες και κρατικά οδοφράγματα σε τρέιλερ,τελευταία λέξη της τεχνολογίας,που όταν ξεδίπλωσαν έπιασαν όλο το πλάτος της λεωφόρου!Κίνηση από πίσω, από εκεί αστυνομικοί,παιδιά,εικοσιπεντάρηδες,μπροστά-μπροστά.
Είχα την άπειρη αφέλεια και θράσος να απομακρυνθώ από το μαντρί μου και να πάω δίπλα στα κάγκελα.Πάνω στα κάγκελα.Ούτε μια αναπνοή από τις δυνάμεις καταστολής που κουβαλήθηκαν από όλη την χώρα,για να προστατέψουν την πόλη από τους πολίτες της.Ήταν πολλοί,από την δικιά μου πλευρά.Φώναζαν στους πιτσιρικάδες των ΜΑΤ.Δεν τους έβριζαν όμως.Παρακαλούσαν.Ατομικά συνθήματα αγωνίας.Μπορεί να ήταν η ένταση,αλλά πίστεψα πως τα δυο παλικάρια στην πρώτη-πρώτη σειρά,που ακουμπούσαν πάνω στο φυτεμένο στην άσφαλτο κάγκελο, μέσα στην κούραση των άγρυπνων ματιών τους,συμφωνούσαν.Είχαν βγάλει τα κράνη,χαλάρωσαν τις ζώνες τους.
Από αριστερά,τα πράγματα αγρίεψαν."Λάμψης & Κρότου,Δακρυγόνα".Τα μάτια έτσουξαν και η μύτη έκαιγε.Λίγα μέτρα υποχώρηση.Άγρια συνθήματα με υπονοούμενα,για την μάνα του πρωθυπουργού και τον ίδιο.Απευθείας μετάφραση από τ' Αμερικάνικα.Και ξανά μπροστά.
Ομάδες,από δω κι από κει άλλαζαν θέσεις.Γρήγορες κινήσεις από τους δρόμους,μέσα από το πάρκο.Φωτιές στα αριστερά.Από την εδώ πλευρά φωνές.Αστυνομικοί ανάμεσα στο πλήθος,να ξεχωρίζουν έπιαναν θέση σε άλλη πλευρά.Θύμωσα μαζί τους,φώναξα,καθώς με προσπερνούσαν.Δεν φοβόμουν.Ένα ατελείωτο ανακάτεμα.Κάναμε πίσω και πάλι μπροστά.
Αποφασίσαμε,εγώ και τα παιδιά που είχαμε κατεβεί παρέα,να κάνουμε πίσω.Πίσω από τα πανό των "Αγανακτισμένων",κι ακόμη πιο πίσω.Μέσα στο μπλοκ του "Π.Α.ΜΕ."
Στη θέση τους,μερικοί ταξιτζήδες με κίτρινα μπλουζάκια.Μόνο.Κανείς άλλος.Και στο βάθος ο χαμός.Επεισόδια,κυνηγητό.Κόβουμε μέσα από το πεζόδρομο.Φτάνουμε σε χρόνο μηδέν στην παραλιακή.Ίσως να 'μασταν οι μόνοι που κατεβαίναμε.Όλοι πήγαιναν αντίθετα.Μια πιτσιρίκα,διαμαρτύρονταν "Που πάμε?Στην πλατεία είναι ξενέρωτα."
Γρήγορα διασχίσαμε τον δρόμο.Από αριστερά τα ΜΑΤ,δεξιά διαδηλωτές και εμείς στο κέντρο τρέχοντας,κάθετα στον άδειο δρόμο, κάτω από μια καμάρα με ιπτάμενες πέτρες πάνω από τα κεφάλια μας.
Ξανά τσούξιμο στα μάτια,στη μύτη,στο δέρμα μας.Ήχος από λαμαρίνες που γκρεμίζονταν.Ένας στα τρία μέτρα ξερίζωνε ένα μεγάλο πάσσαλο από ένα παρτέρι.Τον άφησα πίσω.
Σε λίγο πίσω ξανά στον καθαρό αέρα.Κάθε τόσο κοιτάζαμε πίσω.Ο κόσμος ήταν ακόμη εκεί.Εκτός από το Π.Α.ΜΕ.,που μας παράτησε.'Η για να το πω καλύτερα,ο στρατος,έκανε αυτό που πριν ξεκινήσουμε την πορεία ανακοίνωσε από τα μεγάφωνα του."Μετά την πορεία, λεωφορεία θα περιμένουν για το Φεστιβάλ του ¨Οδηγητή¨".Μεταξύ τους-και αυτοί-θα τα πούνε και θα συμφωνήσουν.Και δεν μου το βγάζεις από τον νου,πως τα έχουν βρει και με τους άλλους.'Ολους.
Πάλι κορόιδο με πιάσανε.
....H συνέχεια
Αφρούλες Λυσσαρίδου ήταν η αρχή.Το είχα υποσχεθεί.Λόγω πνευματικής ύφεσης,μετά από πολύ αυτοψυχοψάξιμο,το επιτούργημα με τα κορίτσια που πλασάρονται ψηλά στη κατάταξη.
Η Σούλα
Έχει, ότι κάνει να ξεχωρίζει, ανατομικά,μια γυναίκα,αλλά σε λάθος αναλογίες και λάθος θέση.Μικροβύζω με μεγάλο βρωμόστομα.Φρύδια ζωγραφιστά,γιατί τα από φυσικού της τα 'καψε κάνοντας καφέ.Με 2 λόγια ο κώλος στην θέση της μάπας.Χοντρή μπουρδελοκατσαρόλα και 100 χρόνια πίσω απ΄τις γελάδες, στο ντύσιμο.Στο μυαλό, 10.000 "Λεύγες υπό την Θάλασσα" ("Τί είναι λεύγες?Το δέντρο?"),ακρίβως στο επίπεδο νοημοσύνης του ντόπιου βόειου.Η γνώμη της πρέπει να ΄ναι σεβαστή.Άνθρωπος είναι κι αυτή.Σχεδόν.
Αγαπάει Πετράκης,και Πετράκης καπλαντίζει Σούλα.Β' ημιχρόνιο,Σούλα κυνηγάει Πετράκης.Μετά,αγαπιούνται,πηδιούνται,πάνε "Σούπερ",και τρώνε.
(Η αγιογράφησή της σε 2 μέρη,"Του Χαλβά το Πήδημα" "Ο Αδάμ και ο Εδέμ",εδώ,σε παλιότερες γλυκές θύμησες
Η Σύρμω
Από Κορνοφωλιά Έβρου.Με σπουδές στην πόλη.Διορισμός.Γάμος,παιδιά (αυτά τα περνάμε στα γρήγορα).Όλο δουλειά,κρεβάτι-στο τσακίρ κέφι με το στεφάνι-και εκκλησία.Γνωστή και σαν Χαμηλοβλεπούτσα.Και ας έχει καβαντζάρει τα 50,με τα μίνι του τάδε,παπούτσια του τάδε,και όλα γενικά,από κάποιον μπήξε της.Τα ξέρει Ο-Λ-Α.Αρκεί να της πει κάποιος, τί λέει το έγγραφο,τί ζητάει,πώς γίνεται και τα καταφέρνει μιά χαρά, χώνοντας τους πάντες να κάνουν την δουλειά της.Εκτός από τα δύσκολα,π.χ. να βάλει σε μια συσκευή την μπαταρία,που ζητάει να το κάνουν άλλοι.
Βάλτην σε γραφείο,αυτή και μετά ο εαυτός της.Σε χρόνο μηδέν,δεν θα μιλιέται ούτε με τον αυτόματο τηλεφωνητή.
(Αυτό είναι ένα δείγμα,σε ένα πόστο και απαντάται σε όλα εκτός από του πρωθυπουργού...σ' αυτή την χώρα)
Η Νικολέτα & η Βιβή
2 στριμωγμένες.Δεν θα τις πειράξει αφού είναι φίλες,προς το παρόν.Ανήκουν στην ίδια κατηγορία : χυσονεροχυτής.
Η Νικολέτα στα 40,γεννήθηκε,έξω,άρα αυτός ο τόπος την αδικεί.Παντρεμένη,χωρισμένη,με την μάνα της σκοτωμένη και 1 παιδί.Σπούδασε τραγούδι και δεν την λες κακή.Γράφει,και γενικά αναμασά ότι δει σε ταινία,σήριαλ.Τελευταία,μάλλον το' χει ρίξει στις τσόντες και μιλάει κοπιάροντας τους διαλόγους.Γνωρίζει από ψυχολογία και μανιπουλιάρει την Βιβή, που χρησιμοποιεί σα δόλωμα.Αναλύει τους πάντες και στην προσωπική της ζωή τα' χει κάνει χαλιπουταναριό.
Η Βιβή,ούτε καν 30.Επίσης εισαγόμενο προϊόν.Δεν την λες άσχημη,όμως σταματάς εκεί.Σπούδασε σε δραματική σχολή,σε εργαστήρι φωνητικής,σχολή μάρκετινγκ,ως τα 23 και δεν τελείωσε τίποτα.Και φυσικά δηλώνει πως έχει ταλέντο και μυαλό.Η αγαπημένη της φράση,"Για τον πούτσο",που συχνά δοκιμάζει σε όλα τα μεγέθη,χρώματα,σχήματα.Ηλικία αδιάφορη, γιατί δεν έχει θέμα.Όσα δεν προλαβαίνει τα μαζεύει η φίλη της,η αχρηστομαζώχτρα.Η αναζήτηση του σπόνσορα συνεχίζεται,γιατί, μεταξύ μας τώρα,πόσο να φτουρίσει ο τωρινός.
Διαστροφικά,ρίχνω ματιές στα Blogs ΄ πολύ σπάνια,διαβάζω σεντόνια,με αναλύσεις για το τί μας βρήκε.Προτιμώ να διαβάζω,τα ανάλαφρα Blogs,αλλά κι εκεί με ξεγελάνε,αφού έχει πιό βαριά κείμενα,όλο και συχνότερα.
